Call Me By Your Name

Genre: Drama | Duur: 2u12 | 2017 | Release: 14 Februari 2018 | Land: Italië, VS | Regie: Luca Guadagnino | Cast: Timothée Chalamet, Armie Hammer, Michael Stuhlbarg, Amira Casar

Luca Guadagnino neemt ons na A Bigger Splash en Io Sono L’Amore opnieuw mee op een romantische vakantie naar Italië. In Call Me By Your Name toont de man nogmaals zijn gigantische talent om broeierige passie op het grote scherm voelbaar te maken.

De 17-jarige Elio is een mature en intelligente kerel die zijn gevoelswereld overhoop ziet gegooid worden wanneer een Amerikaanse professor als gast zijn intrede doet in zijn ouderlijk vakantiehuis. De charismatische Oliver raakt ook op zijn beurt in de ban van Elio en tussen de twee ontstaat een intense romance die beiden voor het leven zal bijblijven.

In 2005 verscheen Brokeback Mountain en dat was toen nog een heet hangijzer. Dat Jake Gyllenhaal en Heath Ledger de rollen van verliefde cowboys vertolkten, werd nog als dapper beschouwd. Leg daar nu, twaalf jaar later, Call Me By Your Name naast en er is een evolutie merkbaar. Niets in deze film wijst op schroom, terughoudendheid of aarzeling. Dit is een gloeiende, doorbloede en wervelende ode aan verlangen en verliefdheid, die de platgetreden scenariowetten links laat liggen en het tussen zijn hoofdpersonages zodanig laat knetteren dat je verhitte hart door je borstkas dreigt te knallen van genoegen. Guadagnino filmt zintuiglijk – denk aan de beste momenten uit Io Sono L’Amore – vat de emoties rond overgave en tienerdromen meesterlijk, weet lust en geilheid ondergeschikt te maken aan intimiteit, verlangen en sensualiteit.

Het is dus absoluut verfrissend te zien hoe Guadagnino en scenarist James Ivory – in tegenstelling wat we in heel wat recente gayfilms zagen – elk cliché ontwijken en de personages volkomen organisch laten groeien in hun exploratie van lijf en lust. Ivory heeft de herenliefde al eerder een plaats gegeven in zijn carrière als filmmaker – denk aan Maurice – maar op zijn 88e mag het als een gigantische kers op de taart gelden dat hij zo ongedwongen en vrij dit thema kan bespelen. De personages staan er in al hun kwetsbaarheid en bravoure, de dialogen zijn van een hemels poëtisch niveau, de plot ontrolt zich als een lange hete zomer. Geef Ivory die lang verdiende Oscar. Finaal gezien is Call Me By Your Name echter zoveel meer dan een gay love story. Niet alleen omdat alle stereotypes ver weg zijn, maar ook omdat het feit dat beiden man zijn er niet zo heel veel toe doet. Uiteindelijk is dit gewoon een ode aan de liefde, de passie, het samenzijn.

Guadagnino’s visuele allure vult dat meesterlijk aan. De natuurpracht wordt gevat in tijdloze beelden en de montage draagt heel subtiel bij aan het ritme en de beleving van de toeschouwer.  We ervaren Call me By Your Name tegelijk als een droom, een jeugdherinnering en een melancholische vakantiefilm. Sufjan Stevens tooit dit knisperende relaas met een al even warme, oorstrelende soundtrack. Mystery of Love is een koesterend, gelaagd nummer dat de emotionele beleving nog eens bekrachtigt.

Alle lof voor Heath en Jake was destijds terecht, maar wat Armie Hammer en Timothée Chalamet hier laten zien, mag als een nog veel grotere triomf beschouwd worden. Niet alleen is hun fysieke samenspel ieder moment geloofwaardig, ook elke handeling tussen de twee getuigt van een grondig inzicht in de psychologie van hun personages. Handen, ogen, zelfs hun stemmen lijken elkaar te vinden. Hammer was veelbelovend na zijn opmerkelijke debuut in The Social Network, maar nadien verdwaalde hij wat in eerder inwisselbare rollen. Zijn prestatie als Oliver is meer dan bewonderenswaardig. Zou het er nu echt niet meer toe doen dat een acteur van zijn (nog relatieve) status voluit gaat in homoromantiek? Chalamet – die we ook volgend jaar aan het werk zien in Felix Van Groeningen’s Amerikaanse debuut – beleeft hier een doorbraak zonder weerga. Dat een acteur van zijn leeftijd al met zo’n lef en inzicht de passie en pijn van de eerste liefde naar voor weet te brengen, is fenomenaal. Een Oscarnominatie is geenszins uitgesloten en volledig terecht, al was het maar voor het eindshot van een verscheurde, in het haardvuur turende Elio.

Call Me By Your Name is een delicate film over kwetsbare zielen, over hopen op 'voor altijd', over universele, menselijke pijn van tijdelijke verbondenheid, en dat niet alleen tussen minnaars. Ook de ouders van Elio krijgen een prominente, verrassende rol in de liefdesgeschiedenis. De afloop van de prent toont ons een vader-zoonmoment van een nooit geziene oprechtheid en openheid, waarin de immer betrouwbare Michael Stuhlbarg als Elio’s vader een waarlijk overrompelende monoloog toegewezen krijgt die niet alleen een prachtig geschenk voor hem als acteur moet zijn, maar ook de kijker recht in het hart raakt. 

De film neemt zijn tijd, maar groeit daardoor net in aannemelijkheid. Iedere minuut vergroot de appreciatie voor deze koortsige, bedwelmende prent die je achteraf enkel onvergetelijk kan noemen.