Baby Driver

Edgar Wright hoefde zich niet meer te bewijzen. Met de sympathieke Britse komedies Shaun of the Dead, Hot Fuzz en The World’s End had hij zich gemanifesteerd als iemand die graag met plot en stijl speelt, al zijn de resultaten wat wisselvallig en is de essentie vaak vaag. Zijn Amerikaanse debuut Scott Pilgrim vs. The World sloot niet meteen aan bij zijn eerder werk, maar was wel een verfrissende en amusante relatiekomedie. De inventieve en originele actieprent Baby Driver toont Wright dan eindelijk op zijn allerbest.

Met een enorme cool rijtdt Ansel Elgort in een heerlijke intro de film binnen. De jonge en veelbelovende acteur uit The Fault in Our Stars en de Divergentreeks breekt aldus door met een knal. Zijn personage is gelaagd: Baby is een deskundige chauffeur voor een gangsterbaas, maar heeft daar morele bedenkingen bij. Hij is ook een muziekfanaat met gehoorproblemen en een getraumatiseerde tiener. In de plot, die draait om Baby’s pogingen om uit het misdaadmilieu te stappen, komen al die aspecten fijn tot uiting, maar ook de andere personages krijgen mooi vorm. Kevin Spacey, Jon Hamm, Jamie Foxx en Lily James zijn dan ook allemaal op hun best. Hun dialogen zijn scherp en gekruid met amusante details.

Wright is een film- en muziekfanaat en dat zie je niet alleen aan zijn vindingrijke en strakke scenario. Ook visueel heeft de man magie in de handen. Baby Driver knetter van vernuft maar is nergens pompeus. Minder dan bv Tarantino wil Wright tonen wat hij kan, maar zorgt hij wel voor heel interessante beelden. Meesterlijk is de combinatie met de soundtrack. Baby leeft op het ritme van zijn ipod, wat maakt dat vrijwel elke scène ondersteund wordt door een bekende song. Met impressionante precisie zijn heel wat scènes synchroon met een bijpassend liedje opgebouwd en gemonteerd. Bij momenten krullen je tenen dan ook van filmisch genoegen. Het is geen La La Land natuurlijk, maar evengoed een bruisende kruising van muziek en beeld.

Vindingrijk, energiek en swingend: Baby Driver doet je tenen krullen van filmisch genoegen.

Maar Baby Driver is in de eerste plaats een energieke, bezielde en grappige misdaadprent en een welkom alternatief voor de onzin van The Fast and the Furious-franchise. Ook autoliefhebbers zullen smullen en als we de makers mogen geloven zijn het gros van de adembenemende manoeuvres niet met speciale effecten tot stand gekomen.

Al ontkomt de plot niet aan de obligate shoot-outs en afrekeningen en durven we Wright nog niet meteen de nieuwe Tarantino noemen, Baby Driver is het cinema-equivalent van eens ongegeneerd op het gaspedaal drukken met de volumeknop op maximum en de ramen open, maar na de rit je auto wel reglementair en zonder een krasje parkeren.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de