Le Ciel Flamand

Offline was enkele jaren geleden zo’n aangename verrassing dat het uitkijken was naar wat regisseur Peter Monsaert met zijn tweede prent zou aanvangen. Le Ciel Flamand is een uitmuntend en gevoelig drama dat bevredigend psychologisch uitgewerkt wordt maar in de afhandeling van de plot wat labiel overkomt.

Net als in zijn debuut kiest Monsaert voor een ietwat volks milieu. Sylvie is de uitbaatster van een baanbordeel, waar haar eigen moeder werkt. Dochter Eline is bijna 6 en deelt graag knuffels uit. Nonkel Dirk is buschauffeur en eigenlijk niemands nonkel. Het zijn gewone mensen, met veel nuance geschetst en met een enorm gevoel voor authenticiteit vertolkt door excellente acteurs. Vertongen is overigens de echte moeder van de innemende Esra.

Camerawerk en montage staan daarbij prachtig ten dienste van de fragiliteit van de personages. Al hadden we graag gezien wat camerameester Ruben Impens - die Offline grandioos van een sfeervolle look voorzag – met dit materiaal had aangevangen, weet Le Ciel Flamand troosteloosheid en hoop te vangen in Vlaamse interieurs en bewolkte hemels.

Authentiek aandoende personages in een gevoelig maar wat labiel drama

Wanneer een drama de gemoederen verhit en de relaties verstoord worden. wil Le Ciel Flamand verkennen tot hoever een mens wil gaan om schuldgevoel te verwerken en recht te laten geschieden. Plotgewijs wint de film eigenlijk niet aan essentie en de personages verliezen zelfs aan dimensie naarmate de prent vordert en de plausibiliteit op de proef gesteld wordt.

Niettemin neemt de cineast ons mee naar een interessant wereldje en betrekken de personages ons bij hun lot. Monsaert vindt emoties in de gezichten van de protagonisten, laat hen overdachte dialogen brengen en creëert zo rake menselijke taferelen. Wat echtheid betreft kunnen de Jan Verheyens van deze wereld van hem nog wat leren.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de