Offline

Genre: Drama | Duur: 1u30 | 2012 | Release: 1 Januari 2012 | Land: België | Regie: Peter Monsaert | Cast: Wim Willaert, Anemone Valcke, Patricia Goemaere, Robrecht Vanden Thoren, Margriet Bruggeman, Katelijne Damen, Mourade Zeguendi

Rundskop bevestigde als geen ander de volwassenwording van de Vlaamse film, die nu al enkele jaren aan de gang is. Met Offline krijgen we de tweede zwaluw te zien die de spreekwoordelijke lente maakt. Het langspeelfilmdebuut van Peter Monsaert is een doorleefd, tragisch, verrassend consistent drama geworden over the struggle for life en onze onmacht te communiceren.  

We volgen Rudy Vandekerchove – ‘met ck, aan elkaar’ – die een bestaan tracht uit te bouwen na een lange congé. Het contact herstellen met zijn familie is prioritair, maar na zeven jaar vallen bepaalde brokken niet meer te lijmen. Rudy, met een indrukwekkend inlevingsvermogen vertolkt door Wim Willaert, is echter bereid tot het einde te gaan, vooral als hij vaststelt dat zijn dochter net als hij destijds het verkeerde levenspad dreigt te volgen. Zijn goede bedoelingen leiden tot confrontaties, maar Rudy’s grootste vijand is zijn eigen geweten.

Monsaert is er in geslaagd de tragiek van enkele mensen in hun strijd met het bestaan, op authentieke en compleet onsentimentele wijze te vatten. Rudy’s schuldgevoel lijkt hem wel van binnenuit op te vreten. De eenzaamheid van dochter Vicky  - Anemone Valcke wordt steeds beter en zal ons ooit met verstomming doen slaan – vormt een schild waar de rest van de wereld op botst. Triggerfinger voorziet deze innerlijke kwellingen van een gevoelige soundtrack die onrust en melancholie meesterlijk in elkaar laten haken.

Het langzaam naar elkaar toe naderen van de personages, wordt door Monsaert met een onverwacht streven naar echtheid geschetst. De personages dialect laten spreken, is een slimme beslissing. De dialogen worden tot waarheden verheven. Wat een contrast met het geforceerde verkavelingsvlaams in de vele recente Vlaamse producties. De naturel van de hoofdrolspelers doet de rest: Offline slaagt er in de ziel van de kijker te beroeren.

Topcameraman Ruben Impens weet de marginale kanten van Gent te vatten op haast poëtische wijze. Naast de vaak picturale beeldvoering, vangt hij in meer intieme shots de blikken van de protagonisten. Deze doordachte aanpak draagt subtiel bij tot het beleven van deze film: de kijker wordt mee Rudy of Vicky.

Monsaert’s inkijk op personages op de rand van de samenleving doet eerder aan het werk van Mike Leigh denken dan aan de voor de hand liggende broers Dardenne. Het relaas is ondanks de tragiek en de grote thema’s, verteerbaar – hoewel dat niet eens had gehoeven. Monsaert vermijdt in tegenstelling tot zowat alle andere Vlaamse filmmakers, de dramatiek te compenseren met ‘humor’. Grotendeels toch: de bordenscène in het interimkantoor is een valse noot in deze  ode aan de onaffe mens.

Offline mag en moet gezien worden. Omdat het in tegenstelling tot soaps aantoont hoe het echte leven zich perfect leent tot waarachtige, aangrijpende, zelfs herkenbare fictie. De film straalt bovendien, zowel narratief als technisch, een rijpheid uit die Vlaamse debuutprenten vaak ontberen. We hoeven ons voor heel wat Vlaamse producties niet meer te schamen, maar deze keer mogen we zelfs trots zijn.