Tag

Genre: Cult | Duur: 1u25 | 2015 | Release: 7 April 2016 | Land: Japan | Regie: Sion Sono | Cast: Yuki Sakurai, Erina Mano, Mariko Shinoda, Reina Triendl

“Japan, producing the world’s weirdest shit since 1952.” En in de filmwereld wordt dat vandaag de dag vooral gedaan door regisseurs als Takashi Miike, Yoshihiro Nishimura, Hitoshi Matsumoto en Sion Sono. Van die laatste konden we vorig jaar op Offscreen nog Tokyo Tribe ontdekken, maar intussen maakte Sono alweer vijf films waarvan er twee vertoond werden op het BIFFF 2016, zijnde The Virgin Psychics en deze Tag.

Voor Tag inspireerde Sono zich op de roman The Chasing World van Yûsuke Yamada. De film opent met een van de meest waanzinnige moordscènes ooit: twee bussen met schoolmeisjes worden door de wind doormidden gekliefd waardoor iedereen in twee stukken wordt gesneden. Op één uitzondering na: Mitsuko, die zich net bukte om haar pen op te rapen. Terwijl Mitsuko vervolgens wegloopt, blijven mensen rondom haar sterven tot ze plots op een school komt waar iedereen haar kent maar zij enkel haar vriendin Aki herkent.

Maar is zij wel Mitsuko? Want nadat de leraars het vuur openen op de schoolmeisjes en iedereen probeert weg te vluchten, blijkt ze opeens de bruid Keiko te zijn op haar trouwdag.  Of is ze toch Izumi, een hardloopster die samen met enkele vriendinnen deelneemt aan een loopwedstrijd? In elk van deze scenario’s wordt ze aangevallen en lijkt Aki haar enige houvast en mogelijks ook sleutel te zijn om te ontsnappen aan dit alles.

Tag is alles wat je verwacht van dit soort films: massa’s gore, waarvoor Sono trouwens samenwerkte met Nishimura, specialist op dit gebied, meisjes in schooluniform waarvan we regelmatig de onderbroeken te zien krijgen, dames in lingerie en andere compleet waanzinnige taferelen. Naarmate de film vordert, raak je net als het hoofdpersonage steeds meer verloren in dit verhaal. Dit is het soort film waar je kop nog staart aan krijgt en waarbij het einde je compleet verbijsterd laat.

Toch heeft Tag meer te bieden dan enkel Japanse gekheid. Hoewel de film visueel minder sterk is dan Tokyo Tribe, krijgt Tag naar het einde toe krijgt nog een zekere poëtische dimensie, zowel in vorm als in inhoud. De boodschap die Sono ons wilt meegeven, heeft iets feministisch en het einde doet zelfs denken aan dat van Nymphomaniac. Een prettig gestoorde film met een sterke en positieve boodschap en een vleugje levensfilosofie, zo hebben we het graag!