Belgica

Genre: Drama | Duur: 2u06 | 2016 | Release: 2 Maart 2016 | Land: België | Regie: Felix van Groeningen | Cast: Stef Aerts, Tom Vermeir, Hélène De Vos, Charlotte Vandermeersch, Stefaan De Winter, Sam Louwyck, Dominique Van Malder, Marijke Pinoy, Sara De Bosschere, Boris Van Severen, Arne Sierens, Johan Heldenbergh

In zijn vijfde film neemt Felix Van Groeningen ons mee naar het Gentse nachtleven, voor een verhaal dat geïnspireerd werd door zijn jeugdjaren. Dit relaas over twee broers die samen een populair café uitbaten in de gezelligste stad van Vlaanderen, bulkt van het dramatisch potentieel en fascinerende personages, maar in zijn feestelijke uitwerking weet Belgica echter onvoldoende een essentie te vatten.

Het gedeponeerde merk Felix Van Groeningen is in feite een triumviraat, zo klinkt het vanuit de productie. Van Groeningen zelf is een meer dan deskundige, zelfzekere cineast, die de productionele kracht van Dirk Impens en het visuele vernuft van DOP Ruben Impens ten volle weet te gebruiken, waardoor om het even welk project de heren ook onder handen nemen, nooit minder dan een prima film zal kunnen genoemd worden. Met Arne Sierens aan boord als co-scenarist (die ook Dagen zonder Lief van een prachtige waarachtigheid wist te voorzien) en de voor deze film uitermate geschikte broertjes van Soulwax als samenstellers van de soundtrack, is er aan talent geen gebrek.

Van Groeningen bracht daarnaast een minder voor de hand liggende, verfrissende cast bij elkaar. Voor Stef Aerts is dit eigenlijk de eerste rol waarin hij echt volkomen overtuigt. Zijn West-Vlaamse accent zit niet elke scène juist, maar zijn personage staat er en wint de kijker voor zich. De minder gefocuste broer Frank, die aanvankelijk door Matthias Schoenaerts zou gespeeld worden, komt in handen van Tom Vermeir schitterend tot leven, een grootse figuur vol menselijke zwaktes. De onbekende Hélène De Vos walst door de film als een heerlijke lentebries en zet jammer genoeg in de verf dat Charlotte Vandermeersch eigenlijk minder geschikt is voor de rol die haar partner haar gunde.  

Belgica komt aldus zeker tot leven als eerbetoon aan broederschap, in een mooie afwisseling van oprechte dialogen en bruisend partygeweld. De beelden zijn energiek, de muziek doet zijn werk, de acteurs zijn uitstekend.

Alleen blijkt het wel en wee van twee cafébazen al bij al echter niet bijzonder genoeg om er een dikke twee uur mee te vullen. In de broederstrijd misten we nu en dan enige diepgang; zochten we soms naar meer betekenis; verlangden we naar een iets minder secce vertelling, iets treffendere dramatiek en vooral wat meer relevantie. Films van Van Groeningen kenmerken zich door nostalgie, weemoed, hartenpijn, poëzie zelfs. Maar in Belgica heerst afstand en koelte.

Evenmin wordt de euforie en zorgeloosheid van het uitgangsleven echt voelbaar, hoe vernuftig de montage en de muziek ook. Meer zelfs, van de ode aan het leven en de vriendschap die door die ene dansscène in Dagen Zonder Lief vorm kreeg op de tonen van Lasgo’s Something en die we in Belgica in vergrote vorm hoopten aan te treffen, is amper sprake.

Ondanks de nauwe verbondenheid van Van Groeningen met dit project, is Belgica net minder relevant dan zijn eerdere werk. Hoewel we dit gerust een uitstekende film kunnen noemen van een van onze beste filmmakers, weegt Belgica finaal net iets te licht om van grote cinema te spreken.