The Revenant

Amper een jaar nadat Alejandro González Iñárritu ons met Birdman helemaal omverblies, overrompelt hij ons alweer met een waanzinnige overlevingsepos. De opnames van The Revenant liepen echter niet van een leien dakje en geruchten over productionele strubbelingen werden al gauw door de media opgepikt. Iñárritu en diens cameraman wensten namelijk om in putje winter en op de meest afgelegen locaties met enkel natuurlijk licht te werken. Werner Herzog zou zich eens flink in de handjes gewreven hebben. De opnames liepen flink achter op schema en de productie moest uiteindelijk verhuizen naar het Argentijns poolgebied om de laatste winterscènes in te blikken. Maar kijk, soms heiligt het doel de middelen en met een film als The Revenant kan dat zeker tellen. Dit is dan ook een prijsbeest van jewelste!

De martelaar van dienst is Hugh Glass, die in 1823 met een groep pelsjagers op de vlucht is voor een leger wraakzuchtige indianen. Nadat hij gruwelijk wordt toegetakeld door een beer – in beeld gebracht met behulp van een vakkundig staaltje computeranimatie – wordt hij door zijn makkers voor dood achtergelaten. Eens Hugh terug op krachten komt, onderneemt hij een loodzware odyssee langs een woestenij die straalt van schoonheid, maar ook geen enkele genade kent. Hij ploetert zich een weg doorheen een ogenschijnlijk primitief Amerika dat ontwricht is door koloniale conflicten en waarvan vooral indianenstammen het slachtoffer zijn.

Leonardo DiCaprio is hier als acteur zowel fysiek en mentaal aan zijn ultieme beproeving toe en zal daar wellicht rijkelijk voor beloond worden. Dat de man al eerder een Oscarbekroning verdiende, zoals voor zijn fenomenale vertolking in The Wolf of Wall Street, staat buiten kijf. Maar wat DiCaprio hier doet is voor hem toch ongezien. Met een beperkt aantal dialogen laat hij zijn gezicht gewoon voor zich spreken en maakt zo Hugh’s lijdensweg voelbaar voor de kijker. Een uiterst fragiele evenwichtsoefening die evengoed als een gênante klucht had kunnen aflopen met spastische bekkentrekkerij, werkt DiCaprio mooi af met een eerlijke en meeslepende overgave. Het zou dus vrij pijnlijk zijn moest hij ondanks zijn grote inzet – inclusief het kauwen op rauw bizonvlees – opnieuw in het zand bijten tijdens het Oscargala.

DiCaprio krijgt verdienstelijk weerwerk van Tom Hardy. Dat deze acteur tot grote dingen in staat is, was al enkele jaren duidelijk. Niettemin blijft hij verbazen met zijn veelzijdigheid. In The Revenant geeft hij gestalte aan de doorgewinterde John Fitzgerald, een barbaar die haast de dreiging zelve lijkt te belichamen. Hij zet Fitzgerald neer als een onvoorspelbare razernij, een tikkende tijdbom die op elk moment kan afgaan, en dat met een naturel die maar voor enkele acteurs weggelegd lijkt. Verder zien we nog Domhnall Gleeson en Will Poulter die ondertussen gevestigde waardes zijn geworden.

Een waanzinnig overlevingsepos en een visuele overrompeling die kan tellen.

Er is nog een Hollywoodster van de partij, al staat deze in tegenstelling tot de acteurs achter de camera: Emmanuel Lubezki! Deze cinematograaf - die nu al kan omschreven worden als dé long-take maestro - zal wellicht voor het derde jaar op rij een Oscarbeeldje toegestopt krijgen. Net als bij zijn vorig bekroond werk voor Gravity en Birdman, laat Lubezki zijn camera doorheen de decors glijden. Gewapend met een steadycam en een groothoeklens, legt hij enkele gecompliceerde long-takes op camera vast. Ook de keuze om enkel gebruik te maken van aanwezig kaars- of daglicht draagt bij tot de rauwe visuele stijl. Voor de muziek ging Iñárritu opnieuw aankloppen bij opmerkelijke artiesten: de Japanse Ryuichi Sakamoto, de Duitse elektromuzikant Alva Noto en Bryce Dessner van de Amerikaanse rockband The National. Samen kwamen ze tot enkel bezwerende composities en droegen ze bij tot de bevreemdende klankband. Het geeft de winterse landschappen een bijna buitenaardse en sacrale dimensie.

Hoe overweldigend The Revenant ook is, er zijn evenwel enkele minpuntjes. Soms komt de camera wel héél dicht bij de personages wat door de groothoekfotografie bij momenten voor nogal lelijke vervormingen zorgt. Misschien was het ook nog gewaagder geweest als we heel de film louter vanuit het standpunt van de zwijgzame Hugh hadden beleefd. Maar in opzicht van wat deze film allemaal te bieden heeft, is dit al gauw vergeven en vergeten. Iñárritu blijft zodanig stratosferisch hoge toppen scheren dat men enkel nog kan afvragen hoe lang hij dit niveau nog kan aanhouden. Deze visionair lijkt alvast een legendarische status aan te nemen.

Bert Coppens Helemaal (niet) akkoord? Lees de