The Intern

In de wereld van filmmaakster Nancy Meyers leven enkel welstellende blanken, in reusachtige, overgedecoreerde huizen, met aantrekkelijke jobs, weinig problemen en een perfect gebit. Wat hen overkomt is zelden tragisch, altijd voorspelbaar, vrijwel zeker op te lossen. The Intern sluit perfect aan bij het rijtje van Meyers' sterk gepolijste, zeemzoeterige producties die als geen ander de hedendaagse studiofilms kenmerken: Something's Gotta Give, The Holiday, It's Complicated: onnozele niemendalletjes die zich in een ergerlijk perfecte realiteit afspelen maar tegelijk een gigantisch guilty pleasure kunnen betekenen, vooral voor een vrouwelijk publiek.

In eerste instantie lijkt het relaas van een zeventiger die als stagiair aan het werk gaat in een groeiend on line kledingbedrijf, voor een keer minder nadrukkelijk op dat specifieke deel van het filmpubliek te mikken, maar vergis u niet: Anne Hathaway is aan boord - als de gedreven maar chaotisch baas van deze stagiair - en dan moet er blijkbaar ook gesnotterd worden en over echtelijke problemen gekakeld worden waardoor The Intern finaal gezien toch op de vrouwenharten mikt. Mannen zijn in deze film vooral onvolwassen afspiegelingen van vrouwelijke frustraties en moedergevoelens.

Met uitzondering van Ben Whittakker dus, de gemotiveerde, alles waarnemende senior die als nieuw personeelslid van About the Fit, niet echt onder de indruk is van de twitterende en mailende twintigers om zich heen en enige rust, klasse en structuur introduceert in het bedrijf én het leven van de finaal onzekere oprichtster. Levenswijsheid wordt uitgespeeld tegen ambitie, stabiliteit tegen wanorde. Dat verloopt via geforceerde, tenenkrommend onechte ensceneringen die echter ook de meest cynische filmfan laten grijnzen. Twee uurtjes - dat is weliswaar wel erg lang - in de perfectie vertoeven, ook dat is cinema.

The Intern behoort tot de onnozele niemendalletjes die zich in een ergerlijk perfecte realiteit afspelen maar tegelijk een gigantisch guilty pleasure kunnen betekenen, vooral voor een vrouwelijk publiek.

Het kijkplezier mag in dit geval echter volledig op het conto van Robert De Niro geschreven worden. Van alle dwaze en bedenkelijke komedies die de man de afgelopen twintig jaar opgestapeld heeft, is dit veruit de meest plezierige. Met een fijne komische timing maar natuurlijk ook het inlevingsvermogen van de vakman die hij is, zet De Niro een innemende, sprankelende vertolking neer die hem in eens weer heel wat krediet oplevert. Eindelijk weer wat waardigheid. Maar laat ons ook niet vergeten dat de man, nu al een tijd zogezegd op zijn retour, twee jaar geleden nog een oscarnominatie kreeg en beslist zijn positie als veelzijdig acteur bevestigt met deze nochtans flinterdunne rol.

Hathaway toont zich beslist even beheerst - bedankt, Reese Witherspoon, om deze film links te laten liggen - en is de perfecte bijrijdster. Ook Rene Russo - 60 intussen! - mag er absoluut wezen terwijl een handvol onbekende jonge acteurs de bijrollen van animo voorziet.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de