The Holiday

Laat Nancy Meyers maar snel aan haar pensioen toe zijn. Deze dame heeft immers bedenkelijke referenties. Schrijfster van enkele Hollywoodprullen en regisseur van de zeer goedkope komedie What Women Want en het door Jack Nicholson opgeleukte Something's Gotta Give. Een minieme, zoniet onbestaande bijdrage aan het Amerikaanse filmpatrimonium. Met The Holiday voegt ze daar nog een lading lucht bij.

Cameron Diaz mag zich eens te meer van haar meest appetijtelijke kant laten zien in dit zeer onwaarschijnlijke prulletje, waarin hare blondheid een Amerikaanse speelt die haar droomhuis tijdelijk ruilt voor een wel zeer typische Engelse cottage en de daarbij horende Graham (Jude Law als een onvoorstelbaar perfecte, nieuwe man: een weduwnaar, vader van twee, schaamteloos zijn emoties uitend, onberispelijk gekleed en aardig bruin ondanks het winterweer.). De Britse Iris (Kate Winslet) mag in een nog minder uitgewerkte verhaallijn dan weer van de zon gaan genieten in Californië, waar Miles (Jack Black) haar mag inpalmen.

Veel mooi volk dus, maar de casting valt ook dubieus te noemen. Terwijl Diaz en Law elkaars lekkere lijven al snel liggen te besnuffelen, moet Winslet het met dikkertje dap en een ouwe knar stellen, wat hoogstens een duf gesprek oplevert. Een tegenstelling die niet alleen stereotiep is, maar ook afbreuk doet aan de strijd die Winslet, als door velen als 'mollig' bestempelde actrice, al jaren voert tegen het anorexia-ideaal dat Hollywood promoot. Waarom anders krijgt zij geen Matt Damon of Mark Wahlberg aan de deur? Desondanks is Black meer dan welkom, want helaas valt er geen seconde plezier te beleven aan deze voorspelbare, monotone en vooral véél te lange kletskoek die vooral uit wijvengezeik bestaat. Excuses aan de lezeressen voor deze vrouwonvriendelijke praat, maar u zou dan ook erg beledigd moeten zijn dat dit soort flauwe kost als een 'chickflick' wordt bestempeld.

The Holiday doet inderdaad een beetje aan een vakantie denken. Zo eentje waarin het vliegtuig uren vertraging heeft, je portefeuille gestolen wordt en je op de koop toe zonnebrand en een geslachtsziekte oploopt.

Dit is Hollywood op zijn slechts: ongeloofwaardig en simplistisch van begin tot eind, met flinterdunne personages en plot en decors die rechtstreeks uit de betere wooncatalogus komen. In een compleet overbodige nevenplot krijgt een bijna honderdjarige dan nog een staande ovatie en iedereen is tevree. The Holiday doet inderdaad een beetje aan een vakantie denken. Zo eentje waarin het vliegtuig uren vertraging heeft, je portefeuille gestolen wordt en je op de koop toe zonnebrand en een geslachtsziekte oploopt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de