Autómata

Genre: Science-fiction | Duur: 1u50 | Release: 1 Januari 2015 | Land: Spanje, VS | Regie: Gabe Ibáñez | Cast: Andy Nyman, Dylan McDermott, Robert Forster, Birgitte Hjort Sørensen, Melanie Griffith, Javier Bardem, Antonio Banderas

Chappie, Ex Machina, Terminator Genisys en een remake van Robocop... Robotten zijn helemaal terug van weggeweest en ook Autómata van de Spaanse regisseur Gabe Ibáñez sluit naadloos aan in dit rijtje. De film, die in première ging op het BIFFF 2015, speelt zich af een haast post-apocalyptische wereld waarbij het grootste deel van de aarde tot woestijn werd herleid. In de resterende steden maken de mensen gebruik van robotten om hen te helpen in hun dagelijkse taken.

Wanneer blijkt dat enkele robotten gemodificeerd werden en tekenen van zelfbewustzijn vertonen, gaat verzekeringsagent Jacq in de buitenwijken op zoek naar de persoon hiervoor verantwoordelijk. Zijn zoektocht brengt hem naar een zekere Dr. Susan Duprè, maar wanneer zij het slachtoffer wordt van een aanslag, moet Jacq op de vlucht slaan.

Tijdens zijn vlucht wordt Jacq geholpen door enkele robots die volledig zelfbewust lijken te zijn. Zij nemen hem mee naar een onbekende locatie en de confrontatie met deze robots zorgt voor enkele interessante levensbeschouwelijke conversaties. De ideeën die de film aanreikt zijn verre van nieuw natuurlijk, en er wordt gretig gerecycleerd uit de werken van Isaac Asimov, Philip K. Dick, Alfred Bester en aanverwante films. Zo is het eerste deel van de film met zijn dystopische karakter, neo-noir gevoel en reusachtige holografische reclamepanelen duidelijk beïnvloed door Ridley Scotts Blade Runner.

Maar na een tijdje begin je te beseffen dat Ibáñez niet enkel inspiratie put uit de klassiekers van het science fictiongenre en dat de film zich steeds meer ontplooit als een western en je zo een interessante kruisbestuiving krijgt. Dat de slechteriken die Jacq achterna zitten met hun dustcoats zo lijken wegelopen te zijn uit een film van Sergio Leone, versterkt dit vermoeden enkel. Niet geheel verwonderlijk stevent de film dan ook af op een finale confrontatie in ware spaghettiwesternstijl.

De aanloop naar deze finale duurt misschien wat lang en voor zijn speelduur van bijna twee uur is het verhaal uiteindelijk wat mager. Hierdoor kent de film een dipje eens Jacq op de vlucht is met de robots, maar gelukkig herpakt Ibáñez zich eens ze aankomen op hun bestemming. De cineast weet ook de juiste balans te vinden tussen kitsch en sérieux, en kleedt dit alles aan in een aantrekkelijke visuele stijl. Van de Blade Runner-geïnspireerde stad tot de verzwengende hitte van de woestijn, het productieteam verdient alvast een pluim.