Transcendence

Even leek het erop dat regisseur Christopher Nolan Transcendence op zich ging nemen maar uiteindelijk koos hij Interstellar als zijn volgend project. Vervolgens gaf hij zijn vaste cinematograaf Wally Pfister de zege om zich aan een regiedebuut te wagen. De fotografie van deze prent is met momenten dan ook verbluffend te noemen maar inhoudelijk laat de film toch wat te wensen over.

Dr. Will Caster (Depp) heeft een wetenschappelijke doorbraak in artificiële intelligentie ontdekt door het menselijke bewustzijn in een computer te uploaden. Een anti-technologische groepering is hiermee echter niet tevreden en vindt dat wetenschappers nu wel lang genoeg God gespeeld hebben. Ze plegen een aanslag tegen Will en diens collega's waarbij Will gewond raakt. Even lijkt hij aan de dood ontsnapt maar de bestraalde kogel waarmee hij werd geraakt zal hem uiteindelijk toch fataal worden. Zijn vrouw en collega Evelyn (Hall) wil zijn bewustzijn uploaden, om zo hopelijk met een digitale versie van hem te kunnen verder leven. Maar al snel lijkt Will, of wat er nog van over blijft, uit op meer macht en kennis en is hij niet meer te stoppen.

Met Her zagen we al hoe intelligente computers de eenzaamheid moeten opvullen terwijl ze de irrationele emoties van de mens al snel overstijgen en zichzelf blijven uitbreiden. In deze film ligt de nadruk echter meer op het visuele dan op het emotionele. Pfister verwent ons oog met slow-motionbeelden van vallende regendruppels, gigantische velden van zonnepanelen en futuristische computergestuurde labo's. Maar al snel krijg je het gevoel dat je naar een dure bedrijfsfilm van een of andere computergigant zit te kijken. De film start nochtans met een interessante en meeslepende premisse. Maar halverwege raakt de sleur er al in en kabbelt de film al te voorspelbaar voort. Alhoewel de regisseur een gevoel van vergankelijkheid weet over te brengen, voelt de film vaak erg onpersoonlijk aan. Bovendien ontbreekt een gezonde dosis zelfrelativering. Naar het einde toe zijn sommige vondsten zelfs zo onnozel, dat ze uit een slechte aflevering van The X-files lijken geplukt te zijn.

Als u het ons vraagt is onze Johnny Depp dringend aan bezinning toe.

Johnny Depp, die zichzelf de laatste tien jaar voornamelijk toespitste op rollen als weirdo, kiest hier voor een serieuze rol maar echt overtuigen doet hij niet. Het grootste deel van de film zien we hem enkel nog op een computerscherm emotieloze dialogen ratelen en dat neigt soms eerder naar het komische. Voor deze film kon de man opnieuw rekenen op een vet salaris van 20 miljoen dollar maar in Amerika is dit na The Lone Ranger al zijn tweede flop op een rij. Als u het ons vraagt is onze Johnny dus dringend aan bezinning toe. Pfister kon ook een beroep doen op enkele acteurs waarmee hij eerder samenwerkte als cameraman voor Nolan's films. Zo zien we Rebecca Hall (The Prestige), Cillian Murphy (Batman Begins) en Morgan Freeman (The Dark Knight trilogie). Deze acteurs en Paul Bettany zetten gelukkig betere vertolkingen neer. Als debuut is dit geen volkomen mislukking maar hopelijk legt Pfister zich bij een volgend project toch meer toe op de, euhm...irrationele menselijke emoties.

Bert Coppens Helemaal (niet) akkoord? Lees de