The Prestige

"Illusie is de motor van goede cinema". George Mélies voerde onder dit adagium al talloze goocheltrucs op en ook Bunuël bezweerde zijn kijkers als een illusionist par excellence. The Prestige is niet zozeer een ode aan de grote magïers binnen de cinema en evenmin een meditatie over een dikke eeuw film kijken, maar regisseur Christopher Nolan (Memento, Batman Begins) weet als een ware goochelaar de betekenis van het medium te doorgronden: film is kijken en misleid worden terwijl we erop staan kijken.

Als setting voor zijn parabel kiest Nolan het Victoriaanse Engeland rond de eeuwwisseling. Rupert Algier en Alfred Borden zijn twee collega-goochelaars totdat Angiers muze door een werkongeval het leven laat. Algier blijft Borden van haar dood beschuldigen wat uiteindelijk leidt tot een ongezonde rivaliteit tussen de twee magiërs. Beide gaan ze te rade bij de wetenschapper Nikola Tesla (een haast onherkenbare David Bowie) om zo de ultieme goocheltruc te vinden en zo de ander finaal de loef af te steken.

"Every great magic trick consists of three acts", beweert podiumbouwer Cutter en dat heeft Nolan goed begrepen. Het scenario dat hij samen met zijn broer Jonathan (Memento) heeft geschreven is opgebouwd als een sluwe goocheltruc die stapsgewijs op een climax afstevent. Nolan toont zich andermaal een bedreven meester in flashbackstructuren en bouwt zorgvuldig aan zijn drie act structuur. Wat begint als een zorgvuldige uitgeschreven, Syd Fieldiaanse vertelling ontpopt zich onder de meesterlijke regie van Nolan al snel tot een verassend stukje spektakelcinema.

Nolan blijft zuinig met zijn verklaringen waardoor hij de analogie met de goocheltruc alleen maar sterker maakt. De kracht van de magie zit juist verscholen in wat je niet ziet of te weten komt. Vertel een kind dat er geen sinterklaas bestaat en hij zal ontsteld zijn, vertel je publiek hoe de vork aan de steel zit en ze zullen hun geld terug eisen. The Prestige speelt net in op die verwondering en laat zijn kijker bijgevolg ook voortdurend gissen naar de ware afloop. Hoewel het gevaar vaak op de loer ligt, laat het geheel nooit een geforceerde indruk na. De plot ontwikkelt zich beheerst, sluimert, wringt zich nooit in onnodige bochten en weet zonder moeite twee uur volledige focus af te dwingen.

Maar The Prestige biedt meer dan enkel een sterk scenario. Nolan weet zijn structuur bovenal fantastisch te camoufleren onder een mooi verzorgde opsmuk. Vaste cameraman Wally Pfister voorziet het Victoriaanse Engeland van een ongeziene authenticiteit (let vooral op de somptueuze theaterdecors) en Nolan maakt van zijn prent een fijn spel met visuele knipogen (zo vormt Bowie's uitvinder Tesla een fijne moderne evenknie van dr. Frankenstein) en de soundtrack van David Julian (Nolans huiscomponist én componist van de Vlaamse succesreeks Matroesjka's) wist ons te hypnotiseren zoals alleen de beste magiër dat kan.

Christian Bale speelt na Batman Begins opnieuw met dezelfde mystieke présence terwijl Hugh Jackman Wolverine moeiteloos van zijn cv acteert.

Hoewel de film steunt op visuele flair en een intelligent scenario, maken vooral de acteurs indruk. Christian Bale speelt na Batman Begins opnieuw met dezelfde mystieke présence terwijl Hugh Jackman Wolverine moeiteloos van zijn cv acteert. Michael Caine bewijst na Children of Men opnieuw hoe polyvalent hij is en Bowie acteert alsof er nooit een Aladdin Sane geweest is en zet hier een beheerste, Nikola Tesla neer.

Cinema zal altijd een grote trukendoos blijven, maar Nolan weet zonder overbodig CGI-gegoochel, maar met een ijzersterk scenario, een bezwerende prent af te leveren. Een eeuw na Mélies bewijst hij dat cinema nog steeds leeft bij gratie van de illusie.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de