The Counselor

Met een tomeloze energie blijft Ridley Scott films op de wereld loslaten. Wat hij de laatste tien jaar fabriceerde, was vrijwel altijd de moeite maar elke cinefiel moet - zeker gezien de klassiekers op het cv van de man - toegeven dat het vaak ook een kwestie was van 'nét niet'. Prometheus, Body of Lies, Robin Hood, American Gangster: meer dan degelijke cinema maar vrijwel altijd films met minder impact dan verwacht. Ook The Counselor kan geenszins tot het beste werk van Scott gerekend worden. De film ging aan de bioscoopkassa's overigens af als een gieter.

Nochtans bulkt dit sexy misdaaddrama van de grote namen. De meeste acteurs moeten het echter met een teleurstellend vlak personage stellen, veredelde figuranten in een vergezocht, in abstractie verzande plot waarvoor de doorsnee filmkijker al snel alle interesse verliest. Dialoog na dialoog vult het eerste half uur van de film zonder dat de kijker ook maar iets wijzer wordt maar getrakteerd wordt op goedkope psychologie. De drugdeal waarmee de naamloze advocaat in kwestie rijk hoop te worden, wordt onnodig complex uitgewerkt, waarbij de rol van allerlei betrokkenen vaag blijft. Michael Fassbender overtuigt niettemin, vooral wanneer zijn situatie uitzichtlozer wordt.

De pseudo-filosofische toon van de gesprekken en de (na verloop van tijd opduikende) bloederige actietaferelen en vergezochte sterfscènes zouden een pulpy spektakel kunnen opleveren, een Tarantinokopie met een Cormac McCarthy-touch - want de auteur van No Country for Old Men schreef immers het scenario. Zoiets verfilm je best met de tong in de wang, toch? Scott gaat echter voluit voor dreigende, lang aanslepende ernst die de kijker haast doet indommelen. Waar is de waanzin, de sensatie, het explosieve?

The Counselor voert immers personages op die cool en sexy zijn maar nergens voelbaar in botsing komen met maniakale hebzucht of onbeheerste lust. De advocaat streeft naar geld maar is verder op alle vlakken zo sympathiek en liefhebbend dat hij inconsequent overkomt. Javier Bardem's personage oogt gestoord en irreëel maar is een teleurstellend gewone kerel. De subliem gecaste Cameron Diaz gaat voor fysieke perfectie, maar als demonische vrouw komt ze eerder steriel over, ook in een bizarre scène waarin ze de liefde bedrijft met een ferrari. De subtiele karakteruitwerking valt weliswaar goed te keuren, want The Counselor hoeft echt geen stereotiepe hapklare actiethriller te zijn, maar echt tot leven komen doet dit alles niet.

Een vergezochte, abstracte plot waarvoor de doorsnee kijker al snel alle interesse verliest

Dat Scott deze verkenning van de donkere aard van de mens daarnaast nog eens op uiterst glossy wijze in beeld brengt, zorgt voor een zoveelste ineffectief contrast. Would-be moraliteitstragiek verpakt in de oogstrelende stijl van een reclamespot voor designmeubels? Het geheel wringt aldus continu tegen.

In enkele scènes komt het potentieel van deze onconventionele prent naar boven en besef je wat The Counselor nog had kunnen zijn. Dat het nu een iets té veel bezinnende en te weinig benauwende reflectie is op de zich door hebzucht ingravende mens, is ook verdienstelijk, maar maakt ons als filmfan net iets minder enthousiast.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de