May I Kill U?

Genre: Zwarte komedie | Duur: 1u27 | 2012 | Release: 1 Januari 2012 | Land: Groot-Brittannië | Regie: Stuart Urban | Cast: Kevin Bishop, Jack Doolan, Frances Barber

In eerste instantie lijkt May I Kill U het Britse antwoord op Premium Rush te gaan worden: een actiethriller over een Engelse agent op de fiets. Maar deze goedkope Britse productie slaat al snel een andere weg in en vindt daarbij een bedenkelijke, maar genietbare eigen stijl.

Baz is een ruggegraatloze, karakterloze agent die het gehad heeft met het tuig en de sociale parasieten in de wijk waar hij als agent werkzaam is. Zijn moeder wrijft hem bovendien dagelijks onder de neus dat hij een nietsnut is. Na een val met de fiets ontstaat een kleine kortsluiting in Baz' hoofd. Hij wil als vertegenwoordiger van de wet daadkrachtiger uit de hoek komen en besluit enkele gerechtelijke procedures over te slaan. Waarom niet meteen overgaan tot eliminatie?

De wijze waarop Baz zijn eerste slachtoffer een kopje kleiner maakt, is even hilarisch als over the top, maar het is daarbij aanvankelijk helemaal niet duidelijk of regisseur Urban voor de gruwel of voor de humor gaat. Wanneer de moeder van Baz enkele scènes later haar zoon in bad even flink onder handen neemt, wordt echter bevestigd dat je deze prent op geen enkel vlak ernstig hoort te nemen. Vanuit dat standpunt gezien is May I Kill U een voltreffer.

De plot wordt met vaart afgehandeld, waarbij weliswaar geen evenwicht gevonden wordt in toon en humor, maar er wel elk moment iets te beleven valt. De fotografie oogt vlak en geeft de film een wel erg cheape look, maar het camerawerk is inventief genoeg en bovendien vormen de sms'jes en twitterberichten die in beeld verschijnen, een leuke visuele vondst. De acteurs voeren met een heerlijke sérieux de meest dwaze dingen uit, al lijkt ook hoofdacteur Kevin Bishop niet altijd te weten of hij nu in een thriller of een komedie zit. 

Ultiem is May I Kill U een zuivere B-film, een prul van bedenkelijk niveau, met iets te veel enthousiast amateurisme gemaakt. Tegelijk is dit hilarische en pretentieloze onzin. Een gigantisch guilty pleasure dus, bij voorkeur te bekijken in luidruchtig gezelschap met bier en chips.