Skyfall

There's a Storm Coming... Deze onheilspellende boodschap bepaalde de laatste jaren minstens twee keer de atmosfeer in een grote blockbuster. Ook in Skyfall krijgt James Bond deze profetie te horen, en ze slaat voor alle duidelijkheid niet op het weer. Hoezeer onze favoriete geheime agent ook in het nauw gedreven wordt in deze drieëntwintigste officiële Bondfilm, zijn lot levert na het wat teleurstellende Quantum of Solace een even zinderende als tragische brok entertainment op.

Eén van de vele sterktes van deze film, en een traktaat voor elke fan, is dat de plot voor een groot deel om Bond zelf draait. Enerzijds maakt de film slim komaf met een aantal Bondtradities die de franchise te sterk verankerden in de vorige eeuw. Niet alle iconen blijven daarbij overeind. De Aston Martin zal geen groot onderhoud meer nodig hebben, de Bond van de 21e eeuw bestelt geen martini meer en in een felbesproken scène laat hij ons zelfs twijfelen of hij in bed niet graag van twee walletjes eet. Ook het personeel van MI6 is aan vervanging toe. Een jonge Q is in deze digitijden bv. veel aannemelijker.

Anderzijds moet Bond het niet alleen opnemen tegen een wel zeer gewiekste slechterik, ook zijn verleden speelt hem parten. Terug naar de kindertijd dus, waarbij twee personages zelfs als surrogaatouders functioneren. Het toont ons een Bond die we niet kennen, een man met emoties. Ook het tijdperk van de macho is voorbij. De man of vrouw die Daniel Craig al die jaren terug voor het eerst suggereerde als Bond, verdient trouwens een standbeeld: wat een acteur.

Een traktaat voor elke Bondfan, waarin dieper op het personage wordt ingegaan.

Plotsgewijs neemt Skyfall dus een risico, door van Bond een driedimensionaal personage te maken en anderzijds een aantal karikaturen te (her)lanceren. De Bondgirls blijven deel uitmaken van de context, maar hun rollen zijn niet altijd meer vast gedefinieerd. De slechterik is nog steeds megalomaan en geschift, maar een rasacteur als Javier Bardem maakt hem griezelig menselijk. Ook productioneel gezien toont deze prent durf. Wie had kunnen voorspellen dat een Oscarwinnende regisseur als Sam Mendes (American Beauty, Revolutionary Road) ooit aan het roer zou staan van een Bondfilm? Doorheen de hele film is zijn overtuiging voelbaar dat hij iets toe te voegen heeft aan een routineuze franchise.

Mendes bracht ook Roger Deakins aan boord, één van de meest vermaarde cinematografen van Hollywood. De man die o.a. Fargo en No Country for Old Men inblikte, waagt zich voor het eerst aan digitaal camerawerk en schoot de film in IMAX-formaat. Zijn rustgevende, vaak schilderachtige beelden ondersteunen perfect de menselijke relaties maar vatten anderzijds ook prachtig de alweer fascinerende locaties in al hun schoonheid ( Bond en M in een mistig, Schots landschap!). Het maakt van Skyfall ook een bijzonder esthetische film.

Na het overrompelende actiefestijn aan het begin van de film, en de daaropvolgende knaller van een begingeneriek - op de tonen van Adele's geweldige themalied - verkiest Skyfall net iets minder spectaculair te willen zijn dan Casino Royale en Quantum of Solace als het op stunts en actie aankomt, maar eigenlijk blijken we dat geenszins te missen. Wat we in de plaats krijgen maakt de film rijker, boeiender en zelfs aangrijpender.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de