Carnage

Genre: komisch drama | Duur: 1u19 | Release: 14 December 2011 | Land: Duitsland, Frankrijk, Polen | Regie: Roman Polanski | Cast: Kate Winslet, Jodie Foster, Christoph Waltz, John C. Reilly

Carnage, de nieuwe Polanski, is een film die vooral dankzij de topcast bij momenten best aangenaam kijken is, maar volgens ons uiteindelijk toch net iets te licht uitvalt – voor een meester zijn we altijd iets strenger.

De plot valt alvast samen te vatten in enkele zinnen: twee koppels komen samen om een incident tussen hun jonge zoons te bespreken. De dialoog begint heel rationeel, maar wanneer bepaalde personen de puntjes op de ‘i’ willen hebben komen langzaam aan kleine irritaties boven, en van daaruit escaleert de situatie geleidelijk verder. Een tag-team match van 15 ronden met Kate Winslet en Christoph Waltz (Hans Landa uit Inglourious Bastards) versus Jodie Foster en John C. Reilly, zonder (afgetekende) winnaar.

De actie heeft nagenoeg volledig plaats in het appartement van een van de koppels – het gaat hier niet voor niets om de adaptatie van een toneelstuk. In dit soort situaties voelt Polanski zich als een vis in het water, want hij geniet er als geen ander van om personages vast te zetten in een besloten omgeving waarin ze geconfronteerd worden met hun eigen kleine kantjes (zie bv. Death and the Maiden, Bitter Moon, Repulsion, Mes in het water,…).

Het leuke is dat gaandeweg de facades van beleefdheid tot schroot worden herleid, en dat je van elk personage verschillende gezichten te zien krijgt. Ook valt op dat de onderlinge allianties voortdurend wisselen, en dit wordt (net zoals de gemoedstoestand) weerspiegeld in de houding van de personages en de plaats die ze innemen in de ruimte. Carnage roept zo herinneringen op aan die andere toneeladaptatie waarin twee koppels elkaar afwisselend te lijf gaan: Who's Afraid of Virginia Woolf?

Over het acteerwerk kan je weinig slecht zeggen, maar wat wil je ook met zulke kanonnen? John C. Reilly weet misschien nog het meest te verrassen (of ligt het aan het feit dat hij de kans krijgt om te bewijzen dat hij meer in zijn mars heeft dan ietwat lullige bijrollen?), maar toch is het Waltz die het meest bijblijft met zijn geweldig gevoel voor timing. Toch durven we te stellen dat er uit zo’n cast meer moet worden gehaald: nergens knettert het echt; het verwachte acteervuurwerk blijft grotendeels uit.

Het zou er ook aan kunnen liggen dat Polanski niet altijd het juiste evenwicht weet te vinden tussen drama en komedie. Want wat betreft het wegkrassen van het dunne laagje menselijke beschaving hebben we met pakweg Revolutionary Road en Closer al wel genadelozere en efficiëntere voorbeelden gezien. Carnage lijkt zich te willen presenteren als een lichtere variant, met af en toe een paar vlotte verbale steekspelen, maar gaat ook met de humor niet voluit. Een aantal wendingen voelen bovendien geforceerd aan, en audiovisueel mocht het toch ook wel iets meer zijn.

De film heeft dus wel degelijk zijn goede punten, maar wij maken ons sterk dat Carnage over enkele jaren weinig relevant zal blijken te zijn. Als u bent ingesteld op een vermakelijke praatfilm komt u niet van een kale reis thuis, maar een meesterwerk moet u niet verwachten.