Les Neiges du Kilimandjaro

Wie eerder werk van Robert Guédiguian zag, weet stilaan wat te verwachten: warme sociale drama's over gewone mensen, meestal gesitueerd in de streek van Marseille, waar de cineast zelf opgroeide. Les Neiges du Kilimandjaro is na onder andere Marius et Jeannette, Marie-Jo et ses 2 Amours en L'armée du Crime in feite meer van hetzelfde, maar mag er als hartverwarmende ode aan de goedheid van de mens zeker zijn.

De vijftigers Michel en Marie-Claire leiden een eenvoudig maar gelukkig leven, ondanks een tegenslag nu en dan. Een bijzonder heftige gebeurtenis zet hun leven op zijn kop. Het echtpaar gaat zichzelf en hun geluk in vraag stellen. In hoeverre hebben zijn recht op wat ze hebben? Is alles niet voor niets geweest? En moeten we in deze harder wordende wereld onze solidariteit zijn gang laten gaan?

Guédiguian zou je naast Mike Leigh kunnen plaatsen: beiden richten hun lens op de gewone man, met zijn grote en kleine kantjes. Leigh's Another Year liet ons ook al kennismaken met een ouder koppel dat het wel meent, maar ook moet strijden voor de instandhouding van hun geluk. Net als Leigh kent Guédiguian zijn protagonisten. Michel en Marie-Claire zijn dan ook levensechte mensen en hun relaas ontwikkelt zich alsof het waargebeurd is. De regisseur laat zijn socialistische opvattingen weliswaar niet achterwege, in se gaat het om de twee barmhartige hoofdfiguren in discussie met zichzelf, elkaar en hun omgevin. Ondanks de ernst van de gebeurtenissen, weet Les Neiges du Kilimandjaro een optimistische en zelfs charmante film te zijn waarbij een krop in de keel niet uitgesloten is. Die lichte neiging naar sentiment en de Amerikaanse songs op de soundtrack verhinderen wel dat Guédiguian het niveau van pakweg de Dardennes bereikt.

Twee van Guediguian's vaste acteurs, Jean-Pierre Darroussin en de onvolprezen Ariane Ascaride (overigens de vrouw van de regisseur), spelen de pannen van het dak als het centraal gestelde echtpaar. Met een formidabele naturel schudden beiden een hartveroverende vertolking uit hun mouw. De cineast drukt zijn stempel op het geheel door dit alles sober maar met veel liefde in beeld te brengen, zonder gebeurtenissen te benadrukken, soms wat gezapig maar vooral innemend. Deugddoende cinema.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de