Another Year

Genre: Tragikomedie | Duur: 2u09 | Release: 22 December 2010 | Land: Groot-Brittannië | Regie: Mike Leigh | Cast: Jim Broadbent, Ruth Sheen, Lesley Manville, Oliver Maltman, Peter Wight, David Bradley

Niemand hoeft Mike Leigh nog te vertellen wat te doen, zeker niet als het neerkomt op het uitbeelden van het leven van de modale Brit. In Another Year etaleert de meestercineast weer met mededogen hoe het leven zijn gang gaat.

De film speelt zich af over vier seizoenen. Gerri en Tom zijn een doorsnee echtpaar op de grens van de pensioengerechtigde leeftijd. Ze zijn gelukkig, meer of minder kan je dat niet noemen. Dat geluk wordt geïllustreerd in huiselijke taferelen die aanvankelijk kneuterig-gezellig aandoen maar die de kijker doorheen de film doen beseffen dat geluk niet meer hoeft te zijn. Of kan zijn, want voor de mensen die het koppel omringen, is het leven minder mild geweest. Tenzij je stelt dat de eenzame Mary, de ongezonde Ken en de depressieve Ronnie het eigenlijk allemaal zelf in de hand hadden. Gerri en Tom zijn voor iedereen steunpilaren.

Leigh observeert weer fijn en laat de kijker reflecteren over de haalbaarheid van geluk in ons leven. Misschien moeten we de wijze waarop Gerri en Tom in het leven staan, als een prima consensus opvatten in plaats van een onvatbaar en abstract beeld van geluk te creëren. Het zit hem in de perceptie: wie meent  dat de protagonisten met weinig tevreden zijn, moet zijn realiteit bijstellen: zij hebben net erg veel in een samenleving waarin ook in een welvarend land overleven geen sinecure is. Imelda Staunton mag in een gastrol dat contrast oproepen: zij zal niet vanzelf uit die depressieve poel raken.

Maar misschien zoeken we het te ver. Leigh ambieert geen spiritueel pamflet, maar toont ons met veel liefde het leven van een aantal schitterende figuren. Vanzelfsprekend valt geen enkele acteur daarbij uit de toon. De naturel spat van het scherm en de triviale gebeurtenissen boeien iedere seconde.

Het verlopen van de seizoenen uit zich in veranderende kleurschakeringen, maar verder heeft deze film geen franje nodig. Als op een tuinvijvertje zonder golfslag, kabbelt deze film verder zonder je één keer los te laten. Met een diepe tevredenheid en krachtig voornemen de kleine dingen in het leven nog meer te gaan koesteren, wordt je na twee meeslepende uren de zaal uitgestuurd.