Hanna

Joe Wright liet de voltreffer Atonement opvolgen door het onevenwichtige en essentieloze The Soloist, maar met Hanna toont hij zich toch opnieuw een begenadigd filmmaker. Hoewel de stijl de bovenhand heeft op een geloofwaardig verhaal, is de prent meeslepend tot de laatste minuut.

Saoirse Ronan toont zich na o.a Atonement (waarvoor ze een Oscarnominatie kreeg), The Lovely Bones en The Way Back weer van haar allerbeste kant: dit is een actrice met een energie en veelzijdigheid die aan de allergrootsten doet denken. Als Hanna, een tiener die in de Finse bossen door haar vader werd opgeleid tot gewiekste vechtmachine, hoeft Ronan de film weliswaar niet op haar eentje te dragen. Een uiterst kille en gerafineerde Cate Blanchett neemt het met zichtbaar genoegen tegen haar op als meedogenloze CIA-agente. Eric Bana, Olivia Williams en een wel zeer creepy Tom Hollander vallen op in de bijrollen.

Gelukkig dat deze personages het verhaal een frisse insteek bieden, want het kat- en muisspel dat de plot van deze film bepaalt, is niet erg origineel en doet zelfs al snel denken aan de Bournefilms. Ondanks het beproefde gegeven, lijkt Wright zich echter niet aan conventies vast te houden. Hanna voelt op ieder moment fris en nieuw aan. Door de protagoniste bij momenten in extreme close-ups te vatten, lijkt hij er ons aan te herinneren dat dit ook een modern sprookje is over een opgroeiend kind in een onbekende wereld. Haar toenaderingen tot een andere tiener krijgen opvallend veel aandacht in het scenario. Het compenseert voor de enkele momenten waarop de film zich er narratief iets te makkelijk van af maakt.

Wright filmt dit alles trefzeker, monteert virtuoos en maakt van elke actiescène een waar genot. Hij grijpt ook de kansen die zowel de Finse en Marokkaanse landschappen als de Europese stadsgezichten hem bieden. En dan hebben we het nog niet over het vervallen pretpark, een droom van een set voor een genadeloze afrekening. De soundtrack van The Chemicial Brothers is een extra adrenalinestoot en is de tweede sfeerbepalende factor van Hanna. Beslist eentje die blijft hangen.

Hoewel gestroomlijnd en allesbehalve low-budget, is Hanna geenszins een Hollywoodfilm. De look & feel zijn Europees, de beleving minder vergelijkbaar dan bij andere films in het genre. Reden genoeg om de film hoog te waarderen en later nog eens te willen herbekijken.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de