Rise of the Planet of the Apes

Genre: Science Fiction | Duur: 1u46 | Release: 10 Augustus 2011 | Land: VS | Regie: Rupert Wyatt | Cast: James Franco, John Lithgow, Andy Serkis, David Hewlett, David Oyelowo, Tom Felton

De originele Planet of the Apes dateert intussen al van 1968, kent tal van sequels en zelfs een remake aan de hand van de excentrieke Tim Burton. In plaats van verder te bouwen op een van de bestaande mythologieën, kozen de makers van Rise of the Planet of the Apes ervoor om het universum een nieuwe start te geven, dit met behulp van een oorsprongsverhaal, een actuele trend in filmland. Vergelijkbaar met Conquest of the Planet of the Apes, wordt ons in de film een blik gegund op hoe de apen aan de macht zullen komen en de menselijke beschaving zal verdwijnen.

In dit geval ligt de oorzaak bij de ontwikkeling van een medicijn tegen Alzheimer en de chimpansee Caesar die in een laboratorium geboren wordt. Na de stopzetting van de ontwikkeling van het medicijn neemt wetenschapper Will Rodman (alweer een sterke rol voor James Franco) Caesar mee naar huis. Door de overdracht van het medicijn via zijn moeder, vertoont Caesar al snel tekenen van verhoogde intelligentie. Op volwassen leeftijd wordt hij na een incident opgesloten in een asiel, dat meer weg heeft van een gevangenis en waar hij slecht behandeld wordt. Getraumatiseerd door de ervaringen, bedenkt hij een plan om samen met zijn lotgenoten te ontsnappen.

Andy Serkis, die eerder al de aap mocht uithangen in King Kong, schittert als de chimpansee Caesar die op zijn weg naar volwassenheid zowel de meer creatieve en liefdevolle als duistere kanten van de mensheid leert kennen. De film slaagt er bovendien bijzonder goed in om de kijker te laten meeleven met het lot van Caesar en zijn kompanen, mede door de bijzonder realistisch ogende computereffecten van Weta Digital (Avatar, Lord of the Rings), al blijf je vaak wel het gevoel behouden dat je naar computergeanimeerde apen zit te kijken. Hoewel in de film de nadruk ligt op het lot van Caesar, hadden de intermenselijke relaties best wat meer worden uitgewerkt.

Verder is de film een zeer onderhoudende blockbuster geworden, die voor een keer niet de aandacht legt op actie maar eerder op ideeën en emoties, met eenzelfde kritische geest rond wetenschap en onze maatschappij als het origineel. De film is aldus een frisse wind tussen al de comicbook verfilmingen die in ijzingwekkend snel tempo op ons afgevuurd worden. Voor bepaalde aspecten van het verhaal speelt de film wel leentjebuur bij tal van andere films zoals The Fountain of 12 Monkeys, maar de epische climax op de Golden Gate brug in San Fransisco doet je al snel alle tekortkomingen van de film vergeten.

Als reboot van de serie is Rise of the Planet of the Apes alvast geslaagd, al blijf je op het einde deels op je honger zitten. Geheel onverwacht is dit niet, gezien de film het begin is van een nieuwe serie, net als Abrams’ reboot van Star Trek. Als de volgende delen even goed zijn als deze film, zul je ons niet horen klagen.