White Lightnin'

De Britse fillmmaker Dominic Murphy liet zich voor zijn debuutfilm White Lightnin' inspireren door het leven van Jesco White, de zoon van de befaamde mountain dancer D. Ray White en zelf ook enige tijd berucht en beroemd. Scenaristen Eddy Moretti en Shane Smith weefden een fictief verhaal om deze bizarre figuur. Het explosieve resultaat is een kille, brute film die nog lang blijft nazinderen.

Jesco is amper de luiers ontgroeid of hij is al verslaafd aan benzine en belandt keer op keer in een jeugdinstelling. Zijn vader, een opzienbarende tapdanser en lokale held, slaagt er in zijn zoon de liefde voor dansen bij te brengen, maar meer zit er blijkbaar niet in voor iemand die opgroeit in een wat achtergesteld ruraal gehucht in de Appalachen in West-Virginia. Jesco's leven ontvouwt zich voor hem als een opeenstapeling van drugs, geweld en armoede.

Vanuit dit gefictionaliseerde leven ontstaat een keiharde beschouwing over goed en kwaad, over wat een mens maakt tot wie of wat hij is, over waar dat duiveltje op onze schouders ons toe aanzet. In het geval van Jesco betreft dat een doorgedreven, vaak zelfs fysieke, zelfdestructie. Zijn twee enige hechtpunten met de realiteit, de liefde voor zijn vader en zijn geloof, blijken zowel een vloek als een zegen en ook zijn relatie met de oudere Cilla (Carrie Fisher - juist ja, Prinses Leia - in geweldige doen) levert hem evenveel frustratie als gelukzaligheid op. Maak kennis met een man die alles verknalt en vastbesloten is al in de hel te belanden nog voor hij dood is.

Met sterk gefilterde, vale beelden creëert Murphy een passend passieloze, koude wereld voor zijn demon. De grijs-bruine bleekheid vervaagt op bepaalde momenten haast naar zwart-wit en de zwarte pauzes tussen de scènes door maken de somberheid compleet. Enkele gruwelijke taferelen lijken wel met een Betacam gevat te zijn, inclusief grove lijnen in het beeld en kleuren die uit hun vormen vloeien. Bijzonder effectief allemaal om het platte, lelijke, zelfs dierlijke van Whites bestaan vorm te geven. Voeg daar een onheilspellende, akelige soundtrack aan toe waarop Nick Zinner, gitarist van de Yeah Yeah Yeahs, een disharmonisch gerommel laat groeien uit kil gelach, razend geschreeuw en getergde gitaarsnaren.

Beestachtig geweld en dolle razernij maken de dienst uit in deze intense film

En nog wordt de kijker geen rust gegund, want dat de gesjeesde protagonist een gevallen engel is, maakt ons ook de sterk aanwezige, haast prekende voice-over duidelijk. Murphy versnijdt deze afschuwelijke bad trip van een film immers ook nog eens met beelden van dreigende wolken over dorre landschappen, waarover meedogenloos Bijbelteksten gedeclameerd worden.

Zo wordt de kijker murw geslagen. Visueel en auditief, maar ook psychologisch. Beestachtig geweld en dolle razernij maken de dienst uit. 'Life is a tragedy, a joke and a party', mijmert Jesco, die tegen het eind van deze misselijkmakende, intense film nog slechts een transcendentale vorm van zichzelf is.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de