Public Enemies

Michael Mann heeft omwille van Miami Vice misschien wat krediet verloren - geheel onterecht, al bleef een nieuwe Heat uit. Mann is en blijft hoe dan ook een van de beste filmmakers van deze tijd. Public Enemies, dat de roem en ondergang van de befaamde gangster John Dillinger uitbeeldt, was er dus eentje om naar uit te kijken, vooral omwille van Johnny Depp. De onweerlegbaar fascinerend goede acteur die, zeker sinds zijn supersterrenstatus, elk van zijn projecten iets extra's weet te bieden.

Ondanks die troeven is Public Enemies echter niet dat kleine meesterwerkje geworden waar we op gehoopt hadden. Het is misschien wel de minst imponerende prent van Mann in zeer lange tijd.

De film opent nochtans met een prachtig gefotografeerde wolkenpartij. Op visueel vlak kan niemand Mann nog iets leren, denk je dan. Maar ook op dat gebied verbluft de film uiteindelijk toch niet. Echt indrukwekkende beelden blijven uit en de belichting komt in bepaalde scènes vreemd over.

Sommige actietaferelen werden dan weer van op de schouder gefilmd. Ook dat doet even wenkbrauwen fronsen. Niet dat er filmtechnisch ook maar iets aan te merken valt, maar het vloeit gewoon niet allemaal zo lekker van dat witte doek zoals we dat van Mann gewend zijn.

Ook de plot valt een heel klein beetje tegen. Dillinger is een charismatisch figuur die banken overvalt maar het geld van de man in de straat laat liggen. Hoewel hij klungelende handlangers meedogenloos afknalt, gaat hij wel door het vuur voor zijn geliefde. Dat soort situaties moet ons de man achter de legende leren kennen, maar ondanks Depps immer even voortreffelijke vertolking, wordt ons geen blik in de ziel van Dillinger gegund. We leren hem kennen als gretig en ambitieus, onbevreesd en charmant, ...

Het zijn niet alleen de meest positieve eigenschappen die aan bod lijken te komen, ze vertellen ons niets over de mens Dillinger. Aan Depps zijde staat Marion Cotillard, de Franse Oscarwinnares, die haar kritische succes bevestigt met een even vurige als menselijke vertolking. Behalve Christian Bale, de verbeten FBI-agent die op Dillinger jaagt, komen verder talloze bekende gezichten aan bod. Dit echter in kleine of vage rolletjes, al valt op dat Mann enkele schitterende koppen wist te strikken voor gangster- en politierollen.

De essentie is echter vooral dat er eigenlijk niet zo erg veel gebeurt in de bijna twee en een half uur durende prent. Er zitten enkele spectaculaire actiescènes in en enkele momenten komen behoorlijk intens over. Interessant is ook dat Dillinger er persoonlijk voor verantwoordelijk was dat het FBI zich ging professionaliseren. De mannen in maatpak dreigden roemloos ten onder te gaan, niet opgewassen tegen de wapens en verbetenheid van Dillinger en zijn manschappen. Het epische van andere Mann-films is echter ver te zoeken. Er zit weinig dramatisch of narratief vlees aan deze film. The Assassination of Jesse James , ook een misdaadfilm met een innemende protagonist, scoorde wel op beide vlakken.

In vergelijking met onze verwachtingen is Public Enemies dus enigszins een teleurstelling, maar het kost ons evenmin moeite toe te geven dat dit nog steeds een meer dan degelijke film is. Public Enemies weet onderhoudend en meeslepend te zijn, is productioneel van zeer hoog niveau, beschikt over een alweer treffende soundtrack en is nog steeds een stuk beter dan de doorsnee Amerikaanse prent. Hou u dus zeker niet in om te gaan kijken.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de