Miami Vice

Het is geen toeval dat Crockett en Tubbs, het flikkenduo uit de televisiereeks Miami Vice, in de jaren ´90 op de affiches van menig retro jaren-tachtigfuif prijkte. Immers, meer nog dan de potsierlijke kapsels van Duran Duran en Kajagogoo, de deuntjes van Spandau Ballet en Dire Straits, de excessen van Wall Street of de BMX-rage is Miami Vice hét icoon van een egoïstisch, postmodern decennium waarin vorm langzaam begint te primeren op inhoud. Crockett en Tubbs droegen perfecte, ruime pakken van Armani, woonden in appartementen die het woord 'design' nieuwe dimensies verleenden, draafden rond in speedboten alsof ze van onderbroek wisselden en reden rond in wagens die een beetje autoliefhebber het speeksel in de mond bezorgden. Al met al vormden ze dus een perfecte weergave van het yuppiedom, een tijdperk waarin geld, goede smaak en epauletten scoorden.

Bovendien bewees producer Michael Mann dat je ook met televisie de spanning en oogverblindende vorm van een prima bioscoopfilm kan creëren, iets wat niemand hem tot dusver had voorgedaan. Mann zou, in de loop van drie decennia, bewijzen dat hij ook een geweldige filmregisseur is met het zenuwslopende Manhunter (de eerste film met Hannibal Lecter), het indianenepos The Last of the Mohicans, het ronduit sublieme Heat (Al Pacino en Robert De Niro als flik en boef samen op de koffie!), het nagelbijtende The Insider, het donkere Ali en het superieure Collateral.

We keken dan ook reikhalzend uit naar wat Mann met zijn eerste liefde Miami Vice in de bioscoop zou aanrichten. Zouden we, tussen de ontploffingen en voorbijglijdende auto's, met een vergrootglas naar een plot moeten zoeken? Zouden alle stijlelementen die de tv-serie maakten tot wat ze was, twintig jaar na datum niet hopeloos verouderd ogen? Goed nieuws voor filmfanaten en zij die nostalgie genegen zijn: Mann situeert het verhaal anno 2006 zonder aan de gestroomlijnde design die de serie zo typeerde, te raken. Het resultaat oogt indrukwekkender dan een bloedmooie femme fatale in rode lingerie. Geniet u even mee van de plot?

Een lek op het hoogste niveau leidt tot de moord op twee politieagenten en een slachting op de familie van een informant. Crockett en Tubbs? onderzoek leidt naar een geheimzinnig Arisch Broederschap en een wereldwijd drugsnetwerk. Terwijl ze undercover gaan in het netwerk -en hun eigen identiteit langzaam begint te vervagen- valt Crockett als een blok voor de charmes van de Chinese Isabella, de financiële raadgeefster van de baas van het kartel. Terwijl hij en zijn geliefde een levensgevaarlijk spelletje spelen, infiltreert Tubbs steeds dieper in de onderneming, zonder evenwel zijn vriendin Trudy uit het oog te verliezen.

In een moordende race tegen de tijd moeten Crockett en Tubbs hun alter ego's veilig stellen en, voordat er verdere slachtingen komen, de verrader ontmaskeren. Kunnen de maskers nog op tijd vallen? En hoe moet het verder met het gangsterliefje van Crockett?

Onze Amerikaanse collega-filmcritici klagen al maanden dat de finesses van deze plot moeilijker zouden zijn dan een spelletje schaak met Karpov. Onzin natuurlijk. Het enige wat je immers moet onthouden is dat Crockett en Tubbs undercover gaan, dat hun alter ego's en hun echte ik steeds meer onderling inwisselbaar zijn en dat ze het steeds moeilijker krijgen met hun positie tegenover wat goed en kwaad is. Die normvervaging vormt het kerngegeven van Miami Vice en is verre van nieuw voor Mann: in Heat experimenteerde hij al met de vervagende rollen van een superflik en een superboef die langzaam naar elkaar toegroeien. Anders gezegd: het verhaal, de vele plotwisselingen vormen slechts een rookgordijn voor wat daarachter steekt.

Bovendien jongleert Mann meesterlijk met de conventies van een blockbuster: je kan de actiescènes in de hele film op de vingers van een hand tellen. Tubbs en Crockett stuiven enkele keren weg met speedboten en minihovercrafts, een keer smokkelen ze met twee vliegtuigen drugs. Die schaarse scènes, onderschraagd door een uitstekende symfonische bewerking van het overbekende 'Crocetts Theme', vormen zelfs eerder rust- dan piekmomenten: even verlicht Mann de broeierige sfeer, even kan je genieten van het diepblauwe water, de sierlijke vliegtuigen, de ijle lucht.

Overigens is de hele film een lust voor het oog: de maatpakken, de als vanouds smaakvolle design, de auto's, de boten. Zelfs het kleinste detail is om door een ringetje te halen. Mann stileert, stroomlijnt tot en met de finale schietscène, de ultieme ontknoping van de film. Natuurlijk kan niets tippen aan de schietpartij uit zijn eigen Heat, maar -toegegeven- het pistolengebeuk in deze Miami Vice vormt een goede tweede.

Tenslotte weet Mann als geen ander de troebele relatie tussen Crockett en de misdadige Isabella op pellicule vast te leggen.

Bovenop dit alles baadt Miami Vice vanaf de eerste seconden in een voortreffelijke broeierige sfeer: er hangt, zonder dat je het kan benoemen, kwaad in de lucht; alsof de hitte lang niet de enige oncomfortabele factor in het decor vormt. Mann weet deze dreigende, haast van een film noir ontleende donkere sfeer, een hele film lang vol te houden. Het maakt dat je deze prent kan zien als een modern paard van Troje: op de keper beschouwd vormt Miami Vice een als blockbuster vermomde film noir. Een prima film noir zelfs, alsof het genre nooit heeft opgehouden te bestaan. Conclusie? Allen daarheen!

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de