Harry Potter and the Half-Blood Prince

De vijfde Harry Potterfilm werd zo'n beetje aanzien als een opwarmertje voor de zesde film. Er werden in Harry Potter and the Order of the Phoenix immers stevige fundamenten gegoten om in deel zes pas echt alle registers open te kunnen trekken. Meer dreiging, een snuifje horror, steeds complexer wordende puberale verwikkelingen,... We keken dus wel een beetje uit naar Harry Potter and the Half-Blood Prince. Twee jaar wachten voor niets, zo blijkt, want in wat gegarandeerd de meest langdradige aflevering is uit de serie, gebeurt in essentie vrijwel niets. Om maar te zeggen waar het op staat: dit is een overbodige film geworden.

Deel vijf kende een behoorlijk spectaculaire afloop, waarin een belangrijk personage om het leven kwam en Voldemort Harry steeds dichter op de hielen kwam te zitten. In The Half-Blood Prince blijkt dat twee vertrouwde personages de kant van het duister kiezen om zo Zweinstein van binnen uit te belagen. Bellatrix Van Detta voert een maniakaal groepje aan dat niet terugdeinst voor moord en brandstichting. In de coulissen zitten de pubers intussen met onvervulde verlangens.

Ondanks deze veelbelovende uitgangspunten, mist The Half-Blood Prince duidelijk vaart. Er gebeurt weliswaar, net zoals altijd, vanalles en nog wat, maar die voorvallen dragen eigenlijk nauwelijks bij tot een echte plot. Tal van scènes doen geforceerd aan en je zou sommige zelfs van plaats kunnen verwisselen zonder dat dat een impact zou hebben op het verhaal. Het levert enkele keren gefronste wenkbrauwen op of doet zelfs snakken naar een voice-over die wat duidelijkheid schept en de makers zelfs in staat zou stellen hele scènes weg te laten. Durfden we het bij de vorige films nauwelijks uitspreken, deze film is pas écht veel te lang.

Een langgerekt scenario dat eigenlijk nochtans in twee zinnen samen te vatten valt - lees onze spoiler - kan eventueel nog wat goedmaken met de sfeerschepping. Toch blijft de beloofde toename van onbehaaglijkheid en dreiging weg. Op de eerste scène na - een werkelijk verbluffende aanslag op de Millennium Bridge in Londen - gebeurt er nauwelijks iets dat je echt bij je nekvel grijpt. Perkamentus beamt zichzelf en Harry weliswaar naar een enge grot vol Gollumklonen, maar de verwarring die deze wending met zich meebrengt , staat de intensiteit van die scène eigenlijk in de weg, zelfs bij een welwillende kijker. Wat gaan ze daar in hemelsnaam doen?

Deze film mist dus niet alleen overduidelijk een structuur, hij is ook gewoonweg nauwelijks spannend. Herinnert u zich de passage van de dementors op de Zweinstein Express in The Prisoner of Azkaban? Of de onheilspellende speelpleinscène in het begin van de vorige film? Dat zijn de veel te zeldzame momenten in de Potterfranchise die echt doen sidderen. Zelfs al wil je aannemen dat dit een kinderfilm is, de lauwheid en drammerigheid waarmee de actie en spanning ons geserveerd worden, maken van deze film vis noch vlees. De productionele zorgvuldigheid blijkt dan ook maar als ballon te fungeren, gevuld met lucht.

Een langdradige, zelfs overbodige aflevering in de franchise.

Over de liefdesperikelen willen we kort zijn: zelfs de tienersoaps van Studio 100 moeten niet onderdoen voor het enerverende gejammer en de ondraaglijke onnozelheid van wat zich tussen de tieners afspeelt. Het is allemaal zo banaal en als er al van enig verlangen sprake zou zijn, is dat nergens voelbaar, laat staan goed geacteerd. Zie de tieners in (weliswaar realistischere) films als Juno en Charlie Bartlett bezig - willen ze elkaar uiteindelijk niet allemaal bespringen? - en je weet meteen wat ontbreekt: wat hartepijn, wat frustratie en misschien zelfs wat geilheid - al mag Harry Potter gerust een familiefilm blijven.

Uiteindelijk ga je je afvragen voor wie deze films nog bedoeld zijn: een ouder publiek haakt af wegens de kinderachtige aanpak en het gebrek aan energie. Jongere kinderen dreigen zich te gaan vervelen bij het gekwek en vinden de film op sommige momenten wellicht te eng. En dan nog voel je de koude commerciële machine achter deze film zo nadrukkelijk zijn werk doen, dat je zelfs een afkeer dreigt te gaan ontwikkelen tegenover dit soort producties. Dat het zevende boek rond de tovenaarsleerling over twee films zal verdeeld worden - The Deathly Hallows 1 zou in 2010 verschijnen, deel 2 in 2011 - stemt ons dan ook lang niet hoopvol: zal de uiteindelijke strijd tussen Harry en Voldemort nog wel echt vuurwerk opleveren, wordt er nog met elkaar de koffer ingedoken, hoe lang gaan die films duren en vooral: kan het ons tegen dan nog wel iets schelen?

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de