Death Proof

I went to the movies instead. Tarantino smaalt al sinds zijn fel bejubelde debuut Reservoir Dogs dat hij filmscholen kan missen als kiespijn en dat hij alle knepen van het vak leerde achter de toog van de lokale videoboer. Het wonderkind van de jaren 1990 laafde zich als een vampier aan exploitation, liet nachten slaap voor Godard en kwam klaar op Peckinpah. Het oeuvre dat hij de voorbije 15 jaar bij elkaar sprokkelde is in feite een liefdevolle hommage aan het adres van de jeugdhelden die hem inspireerden. Slachtoffer van QT?s jongste cinefiele plundertocht zijn ditmaal de grindhousefilms uit de jaren ?70, films die werden gespeeld in gure filmhuizen en die bloot, bloed en wansmaak als gemene deler hadden.

Death Proof, Tarantino?s bijdrage aan het Grindhouse-tweeluik dat hij samen met bloedbroeder Robert Rodriguez op poten zette, is een langgerekte knipoog geworden naar de ouderwetse slasherfilm, al voegt Tarantino er een flinke scheut Vanishing Point aan toe. Kurt Russel is Stuntman Mike, een uit de krochten van de Z-cinema opgediste sadist, die er plezier aan beleeft om jonge kwezels op te pikken en hen door zijn stuntacrobatieën de dood in te jagen. De plot klinkt even simplistisch als die van Kill Bill, maar waar hij in zijn wraakepos orde wist te scheppen in een amalgaam van referenties , slaagt hij er ditmaal niet in om ouderwetse filmfun op het cinemascherm te toveren. Door Death Proof te verkopen als een ode aan de grindhousecinema maakt hij het er zich enigszins gemakkelijk van af. Tarantino staart zich zodanig blind op zijn concept en zijn referenties dat hij vergeet zijn verhaal en personages een hart mee te geven. De krassen op pellicule, weggelaten frames en gaten in de klankband dragen wel bij aan de ervaring, maar helaas worden ze niet consequent toegepast. Nu is het net alsof Tarantino niet wist op welk paard te wedden. Bovendien verwijst hij in dit geval niet alleen naar oude klassiekers (zo is het eendje op Stuntman Mikes motorkap een directe verwijzing naar Sam Peckinpah?s Convoy), maar graait hij zelfs gretig uit eigen werk. We krijgen een koffietafelscène à la Reservoir Dogs, De Pussy-Wagon uit Kill Bill passeert de revue en Tarantino etaleert opnieuw een haast ongezond voetenfetisjisme. De man meent zich omwille van zijn cultstatus blijkbaar kopiëren van eigen werk te mogen permitteren.

Waar de dialogen in Kill Bill Vol.2 nog op het randje balanceerden tussen entertainment en slaapverwekkend geneuzel, is Tarantino nu de scherpe pen kwijt. Het gebabbel van de vrouwen uit Death Proof is allerminst interessant en mist de frisheid van de dialogen uit Pulp Ficton of Reservoir Dogs. Vroeger wist hij gesprekken over het banale tot kunst te verheffen, nu lijkt ie vooral zijn reputatie achterna te hollen.

Gelukkig valt er enigszins te genieten van de pretentieloze plot, al hoor je als kijker enig geduld uit te oefenen. De eerste drie kwartier laat zich het best omschrijven als een typische chick-flick, genre The Sweetest Thing on acid. Het is pas wanneer Kurt Russel als sardonische smeerlap de boel komt opvrolijken dat Death Proof in kruissnelheid komt. Russel buit hier, na Poseidon, zijn imago uit als B-acteur zonder scrupules verder uit en al snel verschuift de toon van puberaal gekwek naar adrenaline oprispende guilty pleasure.

De soundtrack mag dan weer vintage Tarantino zijn (een eclatante mix van groezelige country-rock en Amerikaanse surfmuziek), het vat is dan toch stilaan af. Tarantino heeft zich wellicht intussen al vergrepen aan elk genre dat de cinema rijk is. Zijn enthousiasme druipt nog steeds van het scherm af, maar stilaan beginnen we te beseffen dat hij in feite niet veel meer is dan een aap met een trucje. Tarantino is, toch wel onze grootste held sinds we ontdekten dat Sinterklaas niet veel meer is dan een product van sluwe handelaars, een parodie op zichzelf geworden. Laten we hopen dat Planet Terror, Rodriguez? inbrengt in het Grindhouse-project (release: september 2007) enig soelaas brengt.

GIMMICKS!
Filmverdeler A-Film heeft 5-tshirts weg te geven van Tarantino?s nieuwste prent Death Proof. Wil je kans maken om er eentje te winnen? Stuur ons een mailtje met een zelfbedachte, foute maar niettemin coole tagline voor een grindhousefilm en wij maken u blij.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de