Kill Bill: Vol. 2

Kill Bill: Vol.1 was een rijkelijk verteld en visueel adembenemend stijlenmengsel dat met zijn hypergestileerde geweldscènes en meesterlijke soundtrack ontegensprekelijk de handtekening van Quentin Tarantino droeg én meteen toch ook al zijn vorige werk overtrof. Hoe zou dit tweede, lang verwachte deel ons in hemelsnaam nog meer in vervoering kunnen brengen?

Om te beginnen met het minst goeie nieuws: dat doet Kill Bill: Vol. 2 nu net niet. De twee delen vormen immers één verhaal en dus gaat Tarantino gewoon verder met het opvoeren van subliem georchestreerd geweld met mythische proporties. De wraakodyssee van de meedogenloze The Bride, die na Vernita Green/Copperhead en O-Ren Ishii/Cottonmouth nog drie voormalige collega's moet elimineren, wordt zonder grote plotwendingen vervolgd. Met het opsporen en aanpakken van de koudbloedige Elle Driver, de intussen gemarginaliseerde Sidewinder Bud en diens broer Bill heeft The Bride meer dan haar handen vol. Die geschiedenis levert enkel wat minieme verrassingen op en daardoor is de overgang van Vol. 1 naar Vol. 2 eigenlijk niet zo verbluffend. Maar laat ons eerlijk zijn: is het wel realistisch te verwachten dat een grandioze film nog kan overtroffen worden? Wat is het superlatief van Kill Bill?

Toch vallen een aantal opmerkelijke verschillen vast te stellen. Zo is de karakterontwikkeling van alle nog levende protagonisten merkbaar verbeterd. Zowel The Bride als haar tegenstanders krijgen meer tekst in de mond en door het terugschroeven van de actie komt er ruimte vrij voor de toch wel schitterend bedachte personages. Centraal staat natuurlijk wat zich afspeelt tussen The Bride en Bill, want ooit moeten deze tegenstanders elkaar innig hebben liefgehad en dat maakt het extra boeiend, en ook Bud en Elle overstijgen hun stereotiepen. Maar wees gerust, dat wil niet zeggen dat de spektakelwaarde daalt. Het uitgekiend spelen met de chronologie en de wisseling van heel diverse stijlen uit Vol.1 zorgen opnieuw voor een opwindend, geniaal geconstrueerd en grandioos in beeld gebracht schouwspel vol heerlijke wendingen.

Zo belandt The Bride in 'The Lonely Grave of Paula Schultz' in een claustrofobische nachtmerrie die voor het eerst doet vermoeden dat in Tarantino ook een sterke horrorregisseur zit, komen we te weten waarom Elle Driver een ooglapje draagt, wordt de echte naam van the Bride bekend gemaakt (waarna je beseft dat in deel één al een flinke hint zat!). Maar de film vangt aan met wat voorafging aan de massacre in de trouwkapel. De dreiging die om deze in ijselijk zwart-wit badende sequentie hangt, levert meteen een spannende start. Wij weten immers al - in tegenstelling tot de aanwezigen in de kapel - wat Bill op de trouwpartij (die er eigenlijk geen is!) komt doen, en dat we The Bride in die valstrik zien trappen, is tergend. Zo weet Tarantino de sympathie voor zijn heldin - die niet zo eenvoudig te vatten was in Vol. 1 - aanzienlijk te vergroten, en leven we intens mee met de vreselijke dingen die haar nadien overkomen. Waar Q dan misschien wel in faalt, is in het opvoeren van The Bride als een echte vrouw en moeder. Niet alleen misten we diepgang bij Uma Thurman, het wordt ook duidelijk dat pure dramatiek niet Tarantino's ding is. Het laatste hoofdstuk ('Face to Face') is dan ook wat onbevredigend. De door Bill opgevoerde monoloog over Superman komt dan wel puur uit de naar popcultuur refererende pen van Tarantino gevloeid, hij belemmert de actie. De titel van deze film maakt zijn belofte dan ook niet op overrompelende wijze waar, en de Showdown at House of Blue Leaves waarmee Vol. 1 afsloot was eigenlijk een waardiger climax. Het inschakelen van een waarheidserum hoort als kunstgreep bovendien eerder in een Kuifjeverhaal thuis dan in de ultracoole wereld van Tarantino, zeg nu zelf. Het Amerikaanse publiek zal verder ongetwijfeld uit de bol gaan om het (toegegeven, schattige) dochtertje van The Bride, maar nuchtere Europeanen slikken deze zoete koek in mindere mate. Niettemin wint godin Thurman ons absoluut voor zich. Michael Madsen en Daryl Hannah komen beiden onverwacht sterk uit de hoek. Madsen maakt van Bud een tragische smeerlap, Hannah laat ons bijna medelijden voelen wanneer Elle voor het laatst in beeld komt. In de rol van Bill blijkt de casting van David Carradine een schot in de roos te zijn. Warren Beatty moet wel gek zijn dat hij deze rol aan de kant schoof, maar hij had volgens ons nooit dat grimmige en dreigende van Carradine kunnen tentoon spreiden.

Qua stijl verdwijnt de Japanse invloed uit Vol. 1 om plaats te maken voor de Chinese. The Bride krijgt haar opleiding van een Chinese leermeester in een tempel, en dit hoofdstuk ('The Cruel Tutelage of Pei Mei') is volledig opgebouwd als een wraaktraining uit de authentieke kung fu-films uit de jaren '70. Cameraman Robert Richardson zorgt voor een dito look. De invloed van de Italiaanse en Mexicaanse westerns verdwijnt niet. Ennio Morricone drukt ook op Vol. 2 zijn stempel, en de muzikale bijdrage van regisseur Robert Rodriguez benadrukt het Mexicaanse tintje. The RZA neemt de rest van de soundtrack opnieuw voor zijn rekening en maakt er weer een zeer genietbare soep van.

Onze redacteur Pol noemde Kill Bill: Vol.1 het eerste deel van Tarantino's Magnus Opus en bestempelde hem als dé film van het jaar én de volgende jaren. Mee eens! Of Vol. 2 al dan niet 'beter' of 'slechter' is, is naast de kwestie. Het is in feite een waardige gelijke, maar eigenlijk vormen beide delen (die nooit hadden gesplitst moeten worden!) samen één krachtig, inventief en uniek stuk wereldcinema. Net als 'Pulp Fiction' destijds zal het voor een herdefiniëring van het Amerikaanse mainstream filmmaken en het verleggen van stijlgrenzen zorgen. Tarantino is een creatieve dief, de ultieme filmnerd, een hypnotiserende verteller en een ware cinemagod.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de