De Hel van Tanger

Genre: Drama | Duur: 00 min. | 2006 | Release: 15 Maart 2006 | Land: België | Regie: Frank Van Mechelen | Cast: Filip Peeters, Axel Daeseleire, Els Olaerts, Warre Borgmans, Ali Wauters, Brahim Waabach, Hicham Slaoui Biyat

Buschauffeur Marcel Van Loock keert samen met zijn collega Wim Moreels terug van een kort verblijf in Marokko. Het duo heeft er net een lading toeristen afgezet en is op weg naar huis. Het uitstapje draait echter uit op een nachtmerrie. De douane vindt namelijk 350 kilogram hasj verstopt in de bagageruimte van de bus. Marcel weet van niets maar het Marokkaans gerecht is niet mals voor drugssmokkel en de taalbarrière staat een eerlijk proces in de weg. De rechter veroordeelt hen tot vijf jaar cel in de gevangenis van Tanger. Aan het thuisfront doet Marcels vrouw Agnes er alles aan om hem vrij te krijgen. 

Het valt haast niet op dat deze productie oorspronkelijk voor de televisiemarkt bedoeld was. Daar zijn twee redenen voor. Enerzijds is het scenario stukken beter dan bij een tv-drama doorgaans het geval is, anderzijds torent de verzorgde beeldregie met kop en schouders boven het gemiddelde uit.

Frank Van Mechelen verstaat zijn vak en weet een evenwichtige film af te leveren voor een groot publiek, met perfect gedoseerde elementen. Dat maakt hem misschien wel een van de meest veelzijdige en beste Vlaamse regisseurs van het moment. Net als De Indringer steekt ook deze film, op enkele minpuntjes na, behoorlijk goed in elkaar. Bovendien verspilt hij geen tijd aan een al te lange proloog. Dankzij een goed gemonteerde, versnelde busrit waarbij de camera over het asfalt zoeft om af en toe in slowmotion halt te houden bij een verkeersbord, wordt op effectieve wijze de reis samengevat en zitten we meteen op het punt in de film waar het verhaal kan beginnen.

Veel lof gaat uit naar de hoofdrolspelers. Filip Peeters heeft niet meer nodig dan een ringbaard en groot uitgevallen brilmontuur op de neus om in de huid van Marcel Van Loock te kruipen en zijn kompaan Axel Daeseleire zet voor een keertje een deftige vertolking neer. In tegenstelling tot wat je van een Hilde Van Mieghem verwacht, legt Els Olaerts als diepbedroefde echtgenote een opvallende ingetogenheid aan de dag en dat siert haar. In een tijd waarin iedereen klaagt over een gebrek aan mensen met een migratieachtergrond op het scherm, is deze film met zijn uitgebreide allochtone cast een verademing. Iets wat we alleen maar kunnen toejuichen.

Daarnaast voelen de dialogen heel natuurlijk aan, zonder knullige replieken of geforceerde oneliners. Grotendeels de verdienste van Paul Piedfort. Toch laat hij als scenarist een enkele steek vallen. Zo wil hij iets te veel bestaande gevangenisfilms imiteren en dat levert een pak voorspelbare situaties en personages op. De gevangene die het niet meer ziet zitten en de cipier die er zijn eigen regels op nahoudt zijn al te voor de hand liggende types. Het zal dan ook niemand verbazen dat er een heuse ontsnappingspoging in de film zit.

Het thema van de kleine man die het opneemt tegen de hogere instanties mag dan misschien een ietwat belegen indruk maken, het is in dit geval essentieel om het verhaal te vertellen. De film laat zien hoe Marcel en zijn familie blijven hopen en vechten, terwijl ze door de Belgische autoriteiten aan hun lot worden overgelaten. Alleen al voor het aankaarten van deze problematiek verdient de film respect.