De Indringer

Arts Tom is een wrak. Meer dan een jaar geleden verdween Louise, zijn veertienjarige dochter. Tom blijft alleen achter en raakt steeds meer geobsedeerd. In zijn Brusselse hospitaal gaat hij een junk te lijf -dié moet toch iets van de ontvoering afweten? De uitbarsting levert hem zes maand schorsing op. Tegen beter weten in doolt Tom door de stad. Hij propt elke godvergeten passant een foto van zijn dochter in de handen. Tot een meisje haar herkent. Tom neemt het kind mee naar huis, maar krijgt haar niet aan de praat. De volgende ochtend staan de flikken aan de deur en wordt Tom prompt, op verdenking van verkrachting opgepakt.

Het meisje blijkt Charlotte te heten en anderhalf jaar geleden weggelopen te zijn uit haar kleine dorp in de Ardennen. Ze wordt teruggebracht naar haar gezin. Tom is er van overtuigd dat zij iets weet over zijn dochter. Hij gaat haar achterna en huurt een caravan in het dorp, maar merkt al vlug dat de gesloten gemeenschap hem strak in het oog houdt. De grauwgrijze muren hebben er ogen. Midden de bossen, omringd door eenzamen en everzwijnen, zet de getormenteerde geneesheer zijn queeste verder.

Scenarist Ward Hulselmans en regisseur Frank van Mechelen werkten de afgelopen tien jaar samen en apart aan een pak Vlaamse tv-series; zoals Stille Waters en Heterdaad. De Indringer is hun eerste worp op het brede canvas van de cinemazaal, en de heren trekken dan ook alle registers open.

Het is vooral bij de start dat De Indringer uitblinkt, en wel door een sterke montage. Opgezweept door de intrigerende en zelfs indrukwekkende soundtrack, stuwt die de geobsedeerde vader van de grauwe Brusselse Noordwijk naar de wijdse Ardennen. En daar, dixit getypecast boswachter Filip Peeters, heersen de wetten van de natuur boven die van de beschaving.

Het beest in de mens komt soms dan ook vervaarlijk grommend boven, zoals wanneer de camera rond de gespannen gezichten van Peeters en De Bouw cirkelt. De close-ups missen hun impact niet, net zoals wanneer vlug na elkaar de gezichten van alle dorpsgenoten worden getoond: iedereen zwijgt. Maar wat is het verband tussen the locals en zijn dochter?

De Indringer is spannend en speelt met genreconventies, maar die gaan soms wel héél dicht tegen het cliché aan bengelen: natuurlijk woont in het dorp ook een licht achterlijke jongeman, uiteraard worden op Geeraertsiaanse wijze ook de hoge piefen even verdacht en zonder enige twijfel ontpopt een verkrachte zestienjarige zich tot een "loopse teef" -dixit Tom in de film-.

De afwikkeling komt wel heel abrupt: een valse verdachtmaking, een niet al te spannende shoot-out et voilà, daar komt de waarheid aan het licht. Jammer dat het einde van De Indringer zo breekt met het soms bezwerende ritme van daarvoor -hoewel er knap wat Frans wordt gepraat, wint deze Belgische thriller allicht geen prijsje op het festival voor de 'policier' in Cognac. En jammer dat niet meer werd gedaan met het bijzonder interessante personage van Charlottes moeder. Maar echt reden tot klagen hebben we helemaal niet. Want voor die -best verrassende, maar toch wat bij de haren getrokken- conclusie komen nog een paar knoerten van plotwendingen aan bod, die bovendien soms straf in beeld zijn gezet.

Bij K.U.T heette De Kus een film te zijn die "het niveau" haalde "van een goede aflevering van 'Heterdaad'". In vergelijking met Van Mieghems debuut sleurt 'De Indringer' zowel met zijn beelden als met zijn spanning dat niveau dan wel een stuk naar boven.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de