School of Rock

Genre: Humor | Duur: 1u48 | 2003 | Release: 18 Februari 2004 | Land: VS | Regie: Richard Linklater | Cast: Jack Black, Joan Cusack, Mike White, Sarah Silverman

Dewey Finn is een mislukte rockmuzikant. Zijn flatgenoot Ned maant hem aan volwassen te worden en net als hem een keurige baan te zoeken, maar Dewey is vastbesloten een grote muziekwedstrijd te winnen en keurt het middelmatige leven van Ned af. Tot hij uit zijn eigen band gezet wordt en er brood op de plank dient te komen. Via een list mag Dewey in Ned's plaats de functie van onderwijzer opnemen op een zeer prestigieuze privé-school. Dat hij geen benul heeft van lesgeven en al helemaal niet van plan is de ettertjes iets bij te leren, verzwijgt hij voor de zenuwachtige directrice. Tot hij enkele dagen later vaststelt dat er nogal wat muzikaal talent in de klas zit, en zijn droom een eigen rockband op te richten weer realistisch lijkt.

Klinkt dit als de zoveelste Amerikaanse formulefilm waarin twee tegengestelde levensstijlen tegen elkaar worden uitgespeeld totdat beiden er beter van worden? Een berekende combinatie van humor en meligheid? Een kruising van Sister Act en Kindergarten Cop? Dat valt niet te ontkennen, en doorgaans is dit dan ook het soort film waarvan we het liefst van al ver uit de buurt blijven. Maar School of Rock is voor een zeldzame keer meer dan dat.

Van bij het begin merk je dat deze film, gecreëerd door Mike White, de scenarist van de fijne komedies The Good Girl en Orange County, het wonderbaarlijk genoeg niet in de eerste plaats op uw portemonnee maar op uw hart en uw lachspieren gemunt heeft. De pretentieloze toon van bij het begin wordt dan ook consequent volgehouden, en zo krijg je een eenvoudige, grappige film die het ergens écht lijkt te menen. Natuurlijk zijn er stereotiepen en is het verhaal zo voorspelbaar als wat, maar er wordt ook gezorgd voor een solide vertelstructuur, spontane vertolkingen van de kinderen en geslaagde, vaak subtiele grappen. Drie factoren die het gros van de Amerikaanse komedies ontberen.

School of Rock is dus meer dan een product met goeie bedoelingen. Dit is vakwerk, en dat is niet verwonderlijk als je weet wie de megafoon ter hand nam. Richard Linklater is één van de pioniers van de Amerikaanse onafhankelijke cinema, en hij leverde al tijdperkvattende films als Dazed & Confused, SubUrbia en Before Sunrise af, en kende de laatste jaren kritisch succes met Waking Life en Tape. Zijn oeuvre heeft vaak een fliosofisch toontje, en dat is weliswaar niet het geval in School of Rock, maar toch merk je dat er met hart en ziel aan deze film is gewerkt en men niet over één nacht ijs is gegaan. Let b.v. eens op de ononderbroken camerashots die in dit genre vol prutswerk zéér uitzonderlijk zijn.

Maar het hart van de film is Jack Black, die werkelijk fenomenaal is als Dewey. We wisten uit High Fidelity en Orange County al dat hij zowat de minst irritante en meest brutale komiek is van de hele lading flauwe grappenmakers die de USA bij bosjes lijkt te kweken (Adam Sandler, Will Ferrell, Chris Tucker, Martin Lawrence, Rob Schneider, bah!); maar hier zet hij een career-defining vertolking neer. De man is grappig en cool en is toch de underdog, en hij maakt dat elke minuut van deze (toch wat te lange) film puur genieten is. Hij ademt bovendien - als frontman van de rockband Tenacious D - ook een passie voor muziek uit die zich voor deze rol uitstekend leent. Zo kun je je perfect voorstellen dat het fascinerende muziekschema dat hij op bord tovert, écht van zijn hand komt. Voor muziekfans is dit overigens dubbel genieten, want Linklater en de zijnen leren ons haast écht een lesje in rockmuziek.

In zijn genre is dit dus absoluut een hoogvlieger, en het is bovendien één van de leukste films die we de laatste maanden gezien hebben. En in zekere zin is dit dus haast even memorabele cinema als waar we doorgaans naar op zoek zijn.