300

Genre: Actie | Duur: 1u57 | 2006 | Release: 21 Maart 2007 | Land: VS | Regie: Zack Snyder | Cast: Dominic West, Lena Headley, Gerard Butler, Michael Fassbender, David Wenham, Rodrigo Santoro

Liever één Rode Ridder dan 300 kwaaie Spartanen. Dat is zo ongeveer het zinnigste wat we kunnen bedenken over 300, een verfilming van Frank 'Sin City' Millers grensverleggende strip over de historische veldslag tussen 300 Spartanen en een kolossaal leger Perzen. Onze willing suspension of disbelief is groot in Johan zijn universum van ronde tafels, goede feeën en listige tovenaars; haast alsof we teruggaan tot die eeuwige elfjarige. Dat alles in tegenstelling tot 300, waar ogenblikkelijk onze innerlijke filmcriticus -u herkent hem aan die gezinsverpakking vitriool op zijn schoot- wakker werd.

Nochtans werd er niet op een effect meer of minder gekeken. Net als in Sin City, die andere Millerverfilming, speelden de acteurs al hun scènes voor green screens en werden de achtergronden achteraf digitaal ingevuld. In het beste geval spelen die vernieuwende effecten dan ook verstoppertje met de verwachtingen van de kijker. Helaas koos regisseur Zack Snyder voor een ultrarealistische (lees: bloederige) benadering van het spektakel: hij krijgt maar niet genoeg van de blote mannenlijven, zwaarden, afgehakte hoofden en in het rond spattend bloed. 300 bevat meer testosteron dan een dozijn Schwarzenegger-klonen in een stripclub. Niet erg, zegt u nu, als we maar eens goed kunnen lachen. Helaas. De kans dat u in dit actiespektakel ook maar een greintje camp ziet is ongeveer even groot als dat de paus morgen van bil gaat.

Valt er dan helemaal niet te genieten van 300? Toch wel. Gerard "Vanavond dineren we in de hel" Butler gaat er zo over dat Russel Crowe in Gladiator een koorknaapje lijkt. Voor de rest presteert deze film op alle vlakken ondermaats. Om te beginnen is de liefdesgeschiedenis tussen het personage van Butler en zijn gemalin bij de haren gesleurd, een noodingreep om de Spartaanse koning toch iets menselijks te geven. Ten tweede is het acteerniveau in de bijrollen even wisselvallig als de fluctuaties op elke zichzelf respecterende beurs. Het begrip 'bordkartonnen personages' krijgt vanaf nu de diepgang van een steentje in laag water.

Maar 300 gaat pas echt finaal de mist in, doordat je als kijker nog geen seconde gelooft in de magie van het filmdoek: alle mooie decors, alle fabelachtige dieren ten spijt beseften wij voortdurend dat we naar peperdure computereffecten aan het kijken waren. Derhalve hebben wij in de trein huiswaarts met een licht weemoedige stem de film Tron gereserveerd, in casu de eerste prent (uit 1982!) met volledig digitale achtergronden. "Technische virtuositeit staat niet gelijk aan Grote Kunst" hield en houdt onze broer, een topmuzikant, ons altijd voor. Een waarheid als een dikbilstier.