Seabiscuit

Als u Tobey Maguire alleen maar kent uit 'Spiderman', raden wij u The Ice Storm of Wonder Boys aan; kleine pareltjes waarin de jonge acteur bewees een hele grote te zullen worden. Na zijn doorbraak als de spinnenman, werd het tijd voor een echte grote dramatische rol, in een film met een Oscargeurtje.

'Seabiscuit' komt rechtstreeks uit de suikerfabriek Hollywood en is een klassiek drama dat met zijn 'David versus Goliath' verhaal gekende paden bewandelt. Het op feiten gebaseerde relaas van een afgeschreven knol die met zijn halfblinde en later ook half kreupele jockey de ene overwinning na de andere behaalde, is dan ook gedroomd filmmateriaal. Regisseur Gary Ross overtuigde ons met zijn vorige film, 'Pleasantville' net niet, maar toont zich nu een onverwacht krachtig verteller en uiterst vakkundig cineast.

Halfweg jaren '30 kruisen de levenspaden van drie mannen elkaar. Miljonair Charles Howard (een goed gecaste Jeff Bridges) was ooit een levenslustig ondernemer, maar verloor met zijn zoon ook zijn spirit. Paardenverzorger Tom Smith (kersvers Oscarwinnaar Chris Cooper) maakt er een erezaak van ontembare mustangs te bezweren. Jockey Red Pollard (Maguire) tenslotte, alleen op de wereld en half blind, zoekt een job en een thuis. Samen scharen ze zich achter Seabiscuit, een te klein paard met een moeilijk karakter, dat ongeschikt wordt geacht voor paardenraces. De weg naar de roem verloopt met vallen en opstaan, u kent dat wel, en onnodig te verzwijgen dat dit filmpje dan ook schaamteloos op een happy end afstevent.

Maar net doordat 'Seabiscuit' zo braaf voldoet aan alle verwachtingen, blijkt dit een formidabele meevaller te zijn. Het zedige verhaal wordt ons met zo'n vaart verteld, dat de verveling geen kans maakt en je over alle clichés en voorspelbaarheden heen kijkt. De film blijft daardoor boeien, ook al gebeurt er in essentie niet zoveel. Dat is voornamelijk te danken aan de racesequenties. Ross sleept de kijker mee de renbaan op laat ons zowat vertrappelen door de woeste paardenbenen. Seabiscuit wist tijdens de grote depressie een sprankeltje geluk te brengen in het leven van de gewone man, en ook de film doet de sympathie voor dit koppige beest groeien. Daarnaast brengen ook de menselijke hoofdacteurs het er schitterend vanaf. Bridges slaagt er zelfs bij momenten in enkel met zijn kapsel te acteren, en blijft toch geloofwaardig. In de juiste films bewijst deze acteur zelfs Paul Newman te evenaren. Ook Cooper en William H. Macy (als de ratelende radioreporter) geven kleur aan de film, maar het is Maguire die met een aandoenlijke vertolking het meest sympathie opwekt. Zo'n personage kan alleen maar in films voorkomen... en dat is nu precies wat bij 'Seabiscuit' verkeerd loopt. Het paardenzweet en hoefgetrappel worden namelijk bedekt onder een laag goed gevoel en de triomfen van de hengst krijgen onnodig de allure van een oorlogsoverwinning. Rocky op de renbaan, de triomf van de underdog... een beetje klef allemaal.

Maar dat kon ons eerlijk gezegd weinig schelen. Bijna tweeëneenhalf uur gloeiende cinema met een hoog entertainmentgehalte volstonden om paardenbiefstuk een tijdje van het menu te schrappen. Ergens meent 'Seabiscuit' het wel goed, met zijn oprechte sentiment en aanbidding van de massahysterie. Wanneer het paard als eerste de eindstreep haalt op de tonen van Moby's 'Everloving', schoot ook ons gemoed vol, en daar gaat het toch allemaal om in cinema? Als typisch Oscarproduct zal 'Seabiscuit' dus wellicht in de prijzen vallen, maar dat is deze keer dan niet zo'n schande als al die beeldjes voor A Beautiful Mind.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de