Phone Booth

Net als The Sum of All Fears vorig jaar, illustreert 'Phone Booth' dat de uit onwaarschijnlijkheden opgebouwde actiethrillers uit Hollywood soms door de realiteit overtroffen worden. De release van deze film diende vorig jaar, toen twee psychopathische sluipschutters Washington terroriseerden, uitgesteld te worden omdat deze gebeurtenissen wel heel sterk aanleunden bij de plot van 'Phone Booth'. Uiteindelijk blijkt dit de film geloofwaardiger te maken, en dat is een grote troef.

Opkomende ster Colin Farrell speelt Stu Shepard, een arrogante media-adviseur met meer pretentie dan karakter. Op een dag neemt hij puur toevallig een rinkelende telefoon op in een telefooncel, en tekent daarmee bijna zijn eigen doodvonnis. Aan de lijn hangt een gestoorde man die alles van Stu afweet en ermee dreigt hem meteen te doden als hij durft ophangen. Vanaf dat moment zal het leven van Stu nooit meer hetzelfde zijn.

Zo vergezocht als dit gegeven ook klinkt, het levert een intrigerende, vrij originele film op. 'Phone Booth' is immers het filmisch equivalent geworden van een page-turner, want het fascinerende scenario doet bij de kijker keer op keer twijfels en spanningen rijzen. De plot mag dan al vrij mager zijn en heel wat losse eindjes bevatten, de essentie dat een onschuldige man elk moment kan worden neergeknald zorgt voor een grote betrokkenheid bij het verhaal. De emotionele striptease die Stu moet ondergaan, appelleert natuurlijk aan onze voyeuristische kantjes, en dat is goedkoop, maar het is uiteindelijk wel maar een film.

Denk er dus toch vooral niet teveel bij na. Zo is het volstrekt onlogisch dat de schutter, aanvankelijk gedreven door een ideologie, na een aantal gore smeerlappen een onschuldig iemand als Stu wil neerknallen. Als arrogantie een misdaad zou zijn, zou de voltallige KUT-redactie immers al lang achter tralies moeten zitten. OK, Stu bedriegt zijn vrouw en liegt tegen zijn klanten, maar wat dan nog? Door van de moordenaar dan maar simpelweg een psychopaat te maken (nog maar eens een agressieve rol voor Kiefer Sutherland), kiest men voor een té gemakkelijke oplossing, en dat maakt van 'Phone Booth' ook een beetje dezelfde slappe kak als zoveel andere mainstreamfilms.

Nu, met prutsregisseur Joel Schumacher ('Bad Company', 'Batman & Robin') achter de megafoon, verbaast ons dat niet. In feite is het zelfs wonderbaarlijk dat 'Phone Booth' niet eens echt slecht te noemen valt. Schumacher gunnen we echter geen enkele eer. Het zijn het scenario, het camerawerk en de acteerprestaties die van 'Phone Booth' een meevaller maken. Farrell heeft tot dusver nog niet bewezen alle heisa rond zijn persoon waard te zijn - zijn bijrollen in Minority Report, Daredevil en The Recruit hadden weinig om het lijf en deden ons afvragen wat men in Hollywood toch zag in deze Ierse relschopper - maar 'Phone Booth' geeft de man eindelijk een waardig speelveld, al is het dan niet groter dan een telefooncel. Als speelbal van een gewapende gek, moet hij talloze emoties door, en dat kan Farrell perfect aan. In de bijrollen maken Radha Mitchell en Forest Whitaker het beste van eendimensionale personages.

'Phone Booth' is dus een ouderwets degelijke, spannende prent geworden en dat is wellicht exact wat de makers beoogden. Dat de film daarbij toevallig boven de doorsnee rotzooi komt uit te steken, is mooi meegenomen. Het levert u eindelijk nog eens een excuus om naar een typisch Amerikaanse film te gaan kijken zonder u te schamen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de