Margot at the Wedding

Ach, het kon een opzetje voor een doordeweeks drama zijn: twee vervreemde zussen ontmoeten elkaar weer wanneer de ene gaat trouwen met een beminnelijke loser die de ander niet kan uitstaan. De synopsis lijkt dus nogal mak tot de filmrol start, en duidelijk wordt dat je iets heel anders mag verwachten. Margot blijkt een karaktergestoorde feeks te zijn en aan zusje Pauline zouden psychologen eveneens een vette kluif hebben. Als Pauline dan ook nog eens met een depressieve nul wil trouwen is de maat vol voor Margot. Na de jarenlange stilte tussen beide zussen, is er nu een storm van verwijten die doorheen de film blijft kolken. Tel bij die som ook nog eens een aantal psychotische buren en een licht gestoord nageslacht en je hebt een knetterende en borrelende soep van ergernissen en frustratie met een vleugje tristesse.

Margot at the wedding is een ongemeen harde film, maar tegelijk zit er een latente komische ondertoon in elke uithaal tussen de hoofdpersonages. De casting is nagenoeg perfect, zelfs Jack Black staat verassend sterk als Malcolm, die wel bij zijn geprefereerde personae - het gevallen rockicoon met depressieve neigingen- aanleunt, maar er tegelijkertijd zeer ver van af staat. Als Black nu eens wat selectiever zou zijn in het kiezen van zijn rollen, zou hij zonder twijfel bij de grote jongens kunnen horen. Misbaksels als Nacho Libre zorgen ervoor dat hij nooit die status zal bereiken. Spijtig, want hij heeft duidelijk veel meer in zijn mars. Nicole Kidman is dan weer een steenkoude bitch als Margot die geen blad voor de mond neemt en het begrip geheim best eens kan opzoeken. Het is een aparte rol, en zoals gewoonlijk brengt Kidman het er uitstekend van af. De fantastische Jennifer Jason Leigh speelt zusje Pauline, die zwaar onderdrukt wordt door Margot en in een constante tweestrijd verkeert. Leigh kan zich weer volkomen uitleven en speelt haar onovertroffen mimiek schitterend uit.

Regisseur Noah Baumbach heeft het voor foute families want ook zijn vorige film, The Squid and the Whale, ging over verstoorde relaties. Die van zijn eigen familie, nota bene. Door het gebruik van oude lenzen en weinig extra lichtbronnen is de beeldvoering van Margot at the Wedding ietwat somber en realistisch. Hierdoor geeft het beeld een extra duistere diepte aan het verhaal. Alle personages lijken constant heen en weer geslingerd te worden tussen liefde en haat. Soms wordt dit gevoel een beetje te hard benadrukt en werkt het wat enerverend. Veel vaker komen de onderlinge relaties en sterke dialoog juist heel eerlijk en oprecht over, al klinkt die beschrijving misschien wat te lichtzinnig om de vreemde verhoudingen tussen de drie protagonisten te omschrijven. De eerlijkheid wordt gekruid door de onderlinge tegenstellingen die voor een vuurwerk van taal en verwijten zorgen. De doelloze gesprekken die van de hak op de tak springen zorgen voor sprankelende dialogen die blijven boeien. Margot at the Wedding is dus een meesterwerkje op kleine schaal dat misschien niet voor iedereen weggelegd is. Deze wrange film gooit je helemaal ondersteboven en laat je een beetje verweesd en warrig achter.

Julie Van Craen Helemaal (niet) akkoord? Lees de