Humpday

Humpday: de titel alleen al belooft een sappig, boeiend spektakel. En dat is Humpday uiteindelijk ook. Alleen niet op de manier waarop je het zou verwachten.

Brave Ben heeft een beetje zijn wilde haren verloren: hij is getrouwd, heeft een kantoorjob en een huis. Man- en vrouwlief willen beginnen met het vervullen van hun kinderwens. Tot ergens midden in de nacht Andrew, een vriend uit een ver, wilder verleden, komt aanbellen. Beide heren gaan naar een quote unquote alternatief feestje, waar ze het plan beramen een pornofilm te draaien. Met hen als sterren. Twee heteromannen die zich in de naam van de Kunst voor even tot de Herenliefde bekeren.

Ongeacht of je de Griekse wijze, of vreemde first time gay sex-porno, spannend vindt, de film gaat hoegenaamd amper over homoporno met een stel heterovrienden. Humpday gaat wel over grenzen verleggen, in contact komen met je jeugdige zelf en de confrontatie tussen een ouderwordende ik met een jongere, vitalere en zottere ik. Denk niet aan onaangename situaties als in Dagen zonder lief, maar wel aan een filosofische ontdekking van je eigen identiteit en de aftasting van (on)zekerheden.

Het is een zeer boeiende karakterstudie geworden, die niet probeert Suburbia te ontleden, maar er net een reactie op probeert te zijn. Om aan te tonen dat er een uitweg is, vooral dan mentaal. Dat vastroesten een state of mind is die losstaat van waar je je fysiek bevindt. Bijzaak is het dan ook of beide studievrienden effectief de lakens delen. Hoofdzaak is de mentale bereidheid het te doen, het te willen wagen. Bijzonder spijtig van de beperkte release.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de