Bend it like Beckham

Bend it like Beckham was één van de genomineerden voor de titel van 'beste film' op de European Film Awards midden december 2002. Dat is niet zo verwonderlijk, het is een echte crowdpleaser. Meiden die willen voetballen, het is bijna nog cuter dan een jongentje dat aan ballet wil doen. Mix bij de Billy Elliot-formule nog enige flarden East is East (traditionele Indiërs die hun ogen uitkijken in het liberale Engeland), room af met wat leuke acteurs en het broodje lijkt gebakken.

Maar Bend it like Beckham heeft geen Europese prijs behaald. Ook dat was niet zo vreemd. Het was in geen enkele andere categorie genomineerd. In de categorie 'beste film' moest de feelgood-flick het opnemen tegen 8 Femmes van François Ozon (die van het predikaat "wonderboy van de Franse cinema"), tegen het Brits-Ierse Bloody Sunday, tegen The Man Without a Past van Aki Kaurismäki (de eeuwig bezopen Fin), tegen The Magdalene Sisters van Peter Mullan (de Schot uit My Name is Joe), tegen Lilya 4ever van Lukas Moodysson (de .Fucking Amäl-Zweed), tegen 'The Pianist van Roman Polanski (de Pool van wereldklasse) en tegen Hable Con Ella van Pedro Almodovar.

Laatstgenoemde film van de Spaanse meester van het melodrama ging niet alleen met de prijs voor de beste film, maar ook met de publieks- en de scenarioprijs aan de haal. Die laatste mocht onzes inziens ook wel naar Sur mes Lèvres, maar bon.

Hoewel drie van die films in België nog niet in roulatie zijn gekomen (en uw K.U.T.-team niet bepaald de middelen heeft om elk Europees filmfestival af te dweilen) is het behoorlijk veilig te stellen dat 'Bend it like Beckham' zich qua eeuwigheidswaarde in de onderste regionen van dit gezelschap situeert. Publieksprijs in Locarno of niet.

De film schiet interessant uit de startblokken. Een digitaal aan bestaande beelden toegevoegde Jess droomt dat ze scoort in Manchester - Anderlecht.

Maar de meeste dromen zijn bedrog: haar traditionele moeder vindt het een schande dat ze de benen ontbloot om met de jongens in het park te voetballen. Jess zou beter aan trouwen en koken denken, vindt ze.

East is East was een grappige komedie rond kinderen uit traditionele Indische families in Engeland. In het U.K. uit de seventies, welteverstaan.

De karikaturen die in het Beckhamtijdperk door de schitterende Indische auteurs worden getekend, zijn misschien slightly overdone. Om het bij de keukentermen van protagoniste Jess' moeder te houden.

Jess lijkt veroordeeld tot een vrouwelijk bestaan zoals het Vlaams Blok zich dat voorstelt (dociel), tot ene Jules haar in het park ziet voetballen. Dit ergerlijk glimlachende kind neemt haar mee naar haar voetbalploeg en -coach (een niet echt getypecaste Jonathan Rhys Meyers) en één van Jess' dromen wordt werkelijkheid: ze maakt deel uit van een -vrouwelijke- voetbalploeg.

Overigens loopt daar ook een All Saints-zangeres in rond. Jess moet haar voetbalcarrière echter verbergen voor haar ouders, aan wie ze beloofde wat meer te zullen lijken op haar zus. Die staat op trouwen.

Waarna we een kleurrijke, lineaire maar vakkundige mix krijgen van niet al te veel voetbal maar vooral romantische intriges. De Indische (pre-)trouwtaferelen zijn bijzonder leuk, pakweg de scène waarin Jules zich met haar godsvrezende ma een bh aanschaft is dat alweer heel wat minder. Net zoals de passage waarin de voetballende vrouwen in een Berlijnse club fuiven op muziek van een sportieve spice girl. En ja, we krijgen een non-speaking cameo van Beckham en ook nog eens diens sjieke spice girl.

Hoe komt het toch dat voetbalfilms maar niet lijken te lukken? De beheerste cameravoering en de goeie acteurs/actrices ten spijt lijkt de inhoud van deze film bij uitstek aan minus-achttienjarigen besteed. Niets tegen die categorie, uiteraard. En niks tegen vrouwenvoetbal. 'Beste Europese Film' zou voor deze prent echter een even vreemde titel zijn als die van 'Beste Europese Voetballer' voor Veerle Petit. Terwijl die toch ook geen onverdienstelijke prestaties neerzet bij Anderlecht. En een publiek verdient

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de