Zozo

Cinefielen kennen het werk van de Zweeds-Libanese regisseur Josef Fares misschien al. Met zijn debuut Jalla! Jalla! leverde hij een charmante komedie af die de romantische perikelen van een Arabische migrant in Zweden in beeld bracht. Kopps, in 2003 nog op het Gentse filmfestival te zien, was dan weer een minder persoonlijke, maar met veel speciale effecten gebrachte komedie over een politieteam in een klein Zweeds dorpje. Met het aangrijpende en tegelijk innemende Zozo overtreft de amper 28-jarige regisseur zichzelf.

Zozo is een jongetje dat tijdens de Libanese burgeroorlog opgroeit in Beiroet. Bombardementen maken een eind aan de onschuldige kindertijd. Hij verliest zijn familie en zijn enige hoop is gevestigd op zijn grootouders, die in Zweden wonen. Hoe geraakt een 11-jarige op zijn eentje weg uit zijn land? En eens daar, hoe kan een ontworteld, verweesd en getraumatiseerd kind aarden in een onbekende omgeving?

Fares gaat zeker niet volop voor het drama. Er zit heel wat humor en zelfs fantasie in zijn film, wat hem de kans geeft met surrealistische effecten te spelen -Zozo heeft bijvoorbeeld een pratend kuiken. Zijn personages komen levensecht over, niet in het minst door de goede acteurs. Vooral de jonge hoofdacteur, die de film echt op zijn eentje moet dragen, zet een indrukwekkende prestatie neer

Thematisch gezien krijg je enerzijds het relaas van een vreselijke oorlog, en anderzijds het half-autobiografische verhaal van een migrantenkind. Zij roepen een overweldigende stroom van emoties op, van koude ontsteltenis tot hartverwarmende ontroering. Dat maakt van deze prent een aanrader van formaat.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de