Zeroville

James Franco is een volhouder - en wellicht ook een aandachtshoer - en dus blijft hij tegen alle gebrek aan succes in, volharden in een carrière als filmmaker. Meer dan 15 langspeelfilms heeft de Hollywoodster intussen op zijn naam staan als regisseur en op ééntje na - het goed onthaalde The Disaster Artist - zijn al deze projecten flink onder de radar gebleven. Wellicht terecht, want ook Zeroville toont aan dat Franco de vertelkunst absoluut niet beheerst.

In deze richtingloze beschouwing over hoe het bewonderenswaardige Hollywood eind jaren '70 begon om te slaan, speelt Franco uiteraard zelf de hoofdrol, als de immer stuurs kijkende monteur en filmfanaat Vikar die helemaal in de ban raakt van de actrice Soledad. De wel erg warrige, incoherente en vooral betekenisloze plot die rond dit nostalgisch (of satirisch?) bedoelde gegeven wordt opgebouwd, mist helaas vernuft, humor en essentie en wordt daarnaast ook nog eens goedkoop en stijlloos in beeld gebracht. Enkel de referenties naar de filmwereld zorgen nu en dan voor een glimlach. .

Will Ferrell blijkt ook verkeerdelijk ingelicht te zijn en gaat in zijn personage op alsof het allemaal flink tong in de wang is. Franco's overernstige vertolking laat het omgekeerde blijken. Zeroville is een ongekruid soepje van stijlen en genres geworden.

Een richtingloze beschouwing van een filmmaker zonder talent

Deze productie dateert al van 2014 maar bleef enkele jaren op de plank liggen. Dat men dit zootje in alle stilte alsnog in de zalen dumpt, is amper verdedigbaar. Dat Film Fest Gent deze overduidelijke mislukking als enige Amerikaanse productie een plaats in de competitie bood, kan enkel aan een vlaag van waanzin toegeschreven worden.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de