You, The Living

Roy Andersson is de man die ons integraal betoverde met zijn Songs From the Second Floor en nu nogmaals magische dingen doet met You, the Living. In zijn gekende stijl laat hij de camera braafjes de kleine kantjes van het leven registreren: een tubaspeler die zijn buren het bloed onder de nagels uithaalt, een overjaarse biker chick die ?door niemand begrepen wordt?, een psychiater die het ook niet meer zo ziet zitten. Allemaal kleine verhalen die al dan niet samenvloeien. Dat extreme toevalligheden vermeden worden, komt de film enkel ten goede: de personages worden al verbonden door dat mysterieuze ding dat wij ?het leven? noemen, laat staan dat ze nog eens allemaal onderling aan elkaar gelinkt waren.

Want boven alles is You, the Living een ode aan het leven. Je kan het niet helpen om te lachen met Mia en haar klaagzang dat ze verkeerd begrepen wordt, of om de tromspeler wiens vrouw zijn muziek niet wil horen. Soms word je verrast door de eenvoud van de emoties, andermaal sta je perplex van de complexiteit ervan, maar Andersson laat je geen moment twijfelen aan zijn kunnen. Het zijn vooral de droomsequenties die in hun absurditeit en existentialisme bevredigen.

Maar het oog wil ook wat natuurlijk en dat wordt ditmaal rijkelijk voorzien van sappige spijzen. Elke sequens bestaat uit een enkel shot dat niet van camerastandpunt wil veranderen. Er wordt enkel geregistreerd, niet geregisseerd. De spaarzame, maar altijd perfect getimede invoeging van (extra)diëgetische muziek maakt de prent zowaar nog bevredigender. De cameralenzen verlenen het bij momenten net iets te ouderwets aandoende interieur een zekere zachtheid die de soms ondraaglijke ellende bekijkbaar maakt.

Het was niet bepaald de kopstoot die zijn Songs From the Second Floor was, maar dit moet toch al behoren tot je verplichte Scandinavische kijkstof.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de