The Wolverine

Genre: Superheldenfilm | Duur: 2u06 | Release: 24 Juli 2013 | Land: VS | Regie: James Mangold | Cast: Rila Fukushima, Tao Okamoto, Hugh Jackman

Nadat het abominabele X-Men Origins: Wolverine stripliefhebbers verafschuwde, poogt Marvel het een tweede maal om de superheld zijn eigen film te geven. Dat The Wolverine vooruitgang maakt is niet verassend met de status van diens voorganger in gedachten, maar het verschil is best frappant. Hoewel The Wolverine nog steeds niet meer is dan luchtig entertainment, is het dat van een veel hogere niveau dan Gavin Hoods voornoemd debacle.

The Wolverine speelt zich af na de gebeurtenissen van X-Men: The Last Stand, waarin Logan zijn geliefde Jean Grey verloor. Sindsdien leidt hij alleen met zijn verdriet een kluizenaarsleven in de kille bossen van Canada, tot Yashida, een oude vriend die Logan leerde kennen tijdens Wereldoorlog Twee, hem naar Tokyo weet te lokken. Voor de held het zelf beseft geraakt hij verwikkeld in familievetes en politieke machtsstrijden. Veel geweld tussen ninja’s en samoerai volgt.

Met het recente Man Of Steel nog in het achterhoofd, valt het op dat de plot van The Wolverine coherent is (niet noodzakelijk vanzelfsprekend binnen dit genre), de actie vakkundig gechoreografeerd is en er wél een greintje humor te bespeuren valt. Deze prent vergeet het niet om zichzelf enigszins te relativeren, eerder dan bloedserieus met wat moeilijk serieus te nemen valt om te springen.

Dat gezegd zijnde, The Wolverine had toch iets diepzinniger dan de modale blockbuster kunnen geweest zijn. In het pantheon der superhelden is het een minderheid dat zichzelf interessant kan noemen, maar Wolverine is er een van. Deze prent had de perfecte opzet om een meer ingetogen, existentiële kijk op de (anti)held te verkennen en aldus het genre wat nieuw leven in te blazen. Naar horen vertrekt Logan in de strips waarop dit hoofdstuk zich baseert naar Japan uit eigen initiatief omdat de leer van de samoerai hem fascineert en omdat hij controle wil krijgen over de innerlijke razernij die hem kwelt. Zijn tocht is een persoonlijke queeste naar psychologische rust, wat ook een meer innemende aanpak zou geweest zijn voor deze zoveelste superheldenfilm. Door het psychologisch landschap van Logan secundair te maken aan de van de actie bolstaande verhaallijn blijft dat potentieel echter onbenut.

Solide zomerfilm dus, maar geef Pacific Rim dan toch maar voorrang als je moet kiezen. Del Toros prent is immers wél een tikkeltje meer dan aan de lopende band geproduceerd Hollywoodvertier.