Windtalkers

Alweer een film over de Tweede Wereldoorlog? Na 'Saving private Ryan' en vooral 'The Thin Red Line', twee lillend goeie brokken pure cinema, dachten wij dat Hollywood zijn beste kruid richting Duitsers en Japanners al lang verschoten had. Niet dus. John Woo bedacht een originele invalshoek en filmde een bij vlagen ontroerend verhaal. Jammer genoeg lijkt 'Windtalkers' ook op een F16 met de motor van een kapotte 2PK. Om maar te zeggen dat u vooral niet voor de oorlogscènes moet gaan kijken.

1943. In stilte traint het Amerikaanse leger Navajo-indianen op tot codeerders. De nieuwe code, gebaseerd op de Navajotaal, is onbreekbaar voor Japanners, de reden waarom het Japanse leger koste wat kost een levende indiaan in handen wil krijgen. Twee sergeanten (Nicolas Cage en Christian Slater) krijgen elk een 'Windtalker' toegewezen. Wanneer hun eenheid een belangrijk strategisch eiland in handen wil krijgen, moeten ze hun indianen met hun leven beschermen...of, in geval van overgave vermoorden.

Zoals we al schreven: dit is een bij vlagen intrigerend, zelfs ontroerende verhaal. Als geen ander schetst regisseur Woo het aanvankelijke racisme jegens de Navajo's; gevoelens die langzaamaan plaats maken voor vriendschap. Neem nu de scènes waarin Christian Slater en zijn Windtalker jammen met een mondharmonica en een panfluit. Mooi. Neen, verhaaltechnisch zit deze film goed in elkaar. Ook de acteurs zetten puike prestaties neer. Na zijn zware débacle in 'Captain Corelli's Mandoline' bewijst Nicolas Cage eens te meer dat hij, op de keper beschouwd, een grote meneer is.
Waar schuilt dan het werkelijke probleem van 'Windtalkers'? Tja. Gek genoeg schiet Woo, meester van de actie pur sang, in de oorlogsscènes zwaar tekort. Wij hadden ons aan een woest slow motionballet van dansende lichamen verwacht, verwrongen gezichten, rondvliegende mitrailleurkogels. Nada. Woo (denk aan de klepperende actiescènes in 'Face Off' en geniet bij de herinnering) filmt de meest cruciale sequenties als een beginnend regisseurtje: veel te conventioneel, onoverzichtelijk, soms zelfs slaapverwekkend. Zelfs het geluid van de geweren en mitrailleurs klinkt als een stel goedkope voetzoekers.

Zodus? Wij zijn formeel: wie het prachtige Black Hawk Down nog niet gezien heeft, wie als rechtgeaarde KUT-lezer durft toegeven dat hij Saving Private Ryan of The Thin Red Line miste, spoedt zich nu naar de videotheek. Wie de voornoemde films wel zag, kan zonder probleem naar deze film. Maar kom niet achteraf klagen dat u de oorlogsscènes maar niets vondt.!

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de