Voice of My Father

In Voice of My Father maken we kennis met Basé Dogan en haar zoon Mehmet. Basé woont in haar eentje in het ouderlijke huis in een bijna verlaten dorpje. Haar man verloor ze bij een arbeidsongeval in Saudi-Arabië. Mehmet woont al enkele jaren met zijn vrouw in een grote stad, terwijl haar andere zoon gezocht wordt door de politie. Wanneer Mehmet bij zijn moeder op bezoek gaat, vraagt hij haar om bij hen in te trekken. Maar zij wil het huis opknappen voor als Hassan terugkomt. Of hij echter ooit terugkomt, en wat er precies met hem gebeurd is, is echter een groot raadsel.

Het enige wat Mehmet nog heeft van zijn vader en broer, zijn geluidsopnames die gemaakt werden voor de vader tijdens zijn werkverblijf in het buitenland. Deze opnames zijn echter niet fictief, en Mehmet en Basé worden gespeeld door regisseur Zeynel Dogan en zijn echte moeder. De grenzen tussen fictie en realiteit zijn flinterdun in dit intiem portret tussen moeder en zoon. Regisseurs Orhan Eskiköy en Zeynel verkennen op deze manier de geschiedenis van de familie Dogan, maar ook de geschiedenis van Turkije tussen 1979 en 2009, een periode gekenmerkt door belangrijke politieke en sociaal-economische transities. Gaandeweg ontdekken we als kijker dat deze twee geschiedenissen onherroepelijk verbonden zijn, waarbij de Koerdische problematiek geen onbelangrijke rol speelt.

De centrale rol in de film is weggelegd voor de moeder, en zij voert het tempo van de film aan. Dit resulteert in een trage stijl die de scènes de tijd geeft om te ademen en zichzelf te ontwikkelen. Hoewel de geluidsopnames de belangrijkste manier zijn om het verhaal te vertellen, gaat er ook de nodige aandacht naar de interactie tussen Mehmet en Basé. Al valt wel op te merken dat de regisseurs hier soms wat teveel in herhaling vallen, bijvoorbeeld wanneer Mehmet telkens aan zijn moeder vraagt wat er scheelt.

De centrale rol in de film is weggelegd voor de moeder, en zij voert het tempo van de film aan

Wat het visuele aspect betreft, toveren Dogan en Eskiköy prachtige tableaus op het scherm die een ware lust zijn voor het oog. De invloed van Tarkovsky en Angelopoulos is onmiskenbaar, en net als landgenoot Nuri Bilge Ceylan brengen zij Turkije op een haast schilderachtige manier in beeld. Deze beelden dienen uiteindelijk vooral om de gesprekken en opnames te ondersteunen en de leefwereld van de familie vorm te geven. Op deze manier vormt Voice of My Father een zeer persoonlijke, ontroerende en meditatieve blik op een familie verscheurd door een land dat worstelt met zijn verleden.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de