Vidange Perdue

Genre: Drama | Duur: 1u30 | 2006 | Release: 14 Juni 2006 | Land: België | Regie: Geoffrey Enthoven | Cast: Nand Buyl, Marijke Pinoy, Viviane De Muynck, Leo Achten, Misée Wyns, Liesje Patteet

Van Jan Verheyen mag allerlei gezegd worden, zijn Faits Divers-initiatief heeft de Vlaamse film toch wel een deugddoende duw in de rug gegeven. Dat blijkt opnieuw nu Vidange Perdue van Geoffrey Enthoven de vierde Faits Divers-film is die het witte doek haalt. Misschien net een beetje teveel van het goede, want hoewel allesbehalve onaardig, blijft Vidange Perdue een eindje achter op Verlengd Weekend, Dennis Van Rita en De Hel Van Tanger.

De grote troef van dit bitterzoete drama is ongetwijfeld een geweldig vinnige Nand Buyl, duidelijk in zijn sas als Lucien, een vuilbekkende, koppige tachtiger. Die voelt zich niet meer zo goed in zijn vel sinds zijn vrouw overleed na een slepende ziekte en hij bij zijn dochter inwoont. Na een zoveelste kibbelpartij vertrekt hij als een tiener uit het ouderlijk nest. Toch valt het alleen wonen hem zwaar, tot hij zijn nieuwe buurvrouw Sylvia ontmoet, een kunstzinnige dame van 46 die Lucien zelfstandiger leert leven. De twee groeien naar elkaar toe, tot groot ongenoegen van Lucien's maîtresse Mathilde en dochter Gerda.

Enthoven is een jong veulen met een klapper vol goesting en dat is eraan te merken. Zijn bijwijlen atypische montage, die het verhaal Broken Flowers-gewijs in kleine hoofdstukjes opdeelt, schept samen met enkele gekke camerastandpunten de ideale bühne waarop Buyl al zijn smakelijke ideetjes voor het personage Lucien mag botvieren. Tafelscènes tussen bompa en dochter benaderen bijvoorbeeld geregeld de stijl van In De Gloria. Wel jammer dat Enthoven zichzelf af en toe voorbij holt, wat de algemene sérieux van de film niet echt ten goede komt. Jeugdzonden, zelfs Lucien maakt ze nog.

Een ander exponent van de jeugdige regie is de soundtrack. Tom 'Lalalover' Kestens en Pascal 'Krewcial' Garnier zijn geen namen die je verwacht bij een film die hoofdzakelijk gaat over het (vechten tegen) ouder worden. Toch sluit de muziek wonderwel aan bij de gezwinde stijl van Enthoven en zorgt het duo Kestens-Garnier mee voor enkele prachtige, ietwat bevreemdende scènes, zoals het openingsshot van Luciens gezicht. Buyls uitgegroefde karakterkop, ongenadig close in beeld, drijvend op de jeugdige melancholie van Kestens. Er wordt wel iets te slordig omgesprongen met die prachtige soundtrack. Af en toe lijkt die er gewoon opgeplakt , alsof er geen tijd meer voor was.

Dat Vidange Perdue voornamelijk een one man show van Nand Buyl is geworden, gaat een beetje ten koste van de andere acteurs. Viviane De Muynck als Luciens maitresse en Marijke Pinoy als Sylvia trekken nog hun streng in de schaduw van Buyl en Liesje Patteet is best aangenaam om bezig te zien als kleindochter Julie, maar Misée Wyns (dochter Gerda) en vooral Leo Achten (kameraad Felix) hebben het niet zo goed begrepen. Wyns is nog irritanter dan haar personage en Achten probeert een soort bejaard Filiberke neer te zetten, zonder succes. De film lijdt er op gezette tijden echt onder: zo barstten wij in een bulderlach uit bij wat een zwaartepunt had moeten worden in de confrontatie tussen Lucien en dochter Gerda.

Vidange Perdue blijft wel een aardige tv-film. Nand Buyl is uitstekend als bejaarde tegen wil en dank ("Ze zouden de mensen moeten verbieden ouder te worden"). Alles rondom hem is een beetje tot een pak minder, we hebben het niet eens gehad over het gigantisch gat in de plot op het einde van de film. Toch verdient Geoffrey Enthoven, nog maar aan zijn tweede film toe, een pluim voor de poging. Nand Buyl verdient het eeuwig leven.