Victoria

Aangezien er op een bobijn van 35mm film maar rond de twaalf minuten aan één stuk door kan opgenomen worden, moesten cineasten voor de one-take film telkens op zoek naar creatieve oplossingen om verschillende long takes aan elkaar te rijgen. Daar was Hitchcock met Rope al op meesterlijke wijze in geslaagd. De komst van digitale camera’s is voor ambitieuze regisseurs dan ook geen overbodige luxe. Niet alleen worden de nieuwste professionele camera’s kleiner en mobieler, ze worden ook aanzienlijk lichtgevoeliger en bevatten dataschijven met een enorme opslagcapaciteit. Hierdoor kan een nachtelijke long take moeiteloos enkele uren lang uitgesponnen worden, zonder dat daar al te veel extra belichting voor nodig is.

De werkelijke one-take films zoals Russian Ark, het Colombiaanse PVC-1 of de Indische horrorprent Agadam werden allemaal mogelijk gemaakt dankzij de snel evoluerende digitale opnametechnologieën. Met zijn 134 minuten zet Victoria een nieuw record van langste take neer. In tegenstelling tot het fenomenale Birdman, waarbij verschillende long takes door middel van visuele effecten tot schijnbaar één shot werden samengevoegd, is deze Duitse film dus écht in één lange adem opgenomen. Het vergde dan ook drie pogingen vooraleer dit subliem stukje cinema tot stand kwam.

In een Berlijnse discotheek staat Victoria, een Spaanse studente, in trance op dreunende techno beats de ziel uit haar lijf te dansen. Op weg naar huis wordt ze aangeklampt door enkele bedenkelijk ruige jongens - waarvoor elke zinnige juffrouw wellicht vriendelijk zou bedanken. Maar deze meid gaat er voor en trekt voor hen haar stoutste schoentjes aan. Doordat Victoria een crisisfase in haar leven doormaakt, is het aannemelijk dat ze zich aan een sprong in het onbekende wil wagen. Voor ze nog maar “losgehen!” kan roepen, wordt ze meegesleurd in de ondergrondse misdaadwereld en raakt ze betrokken bij een gewapende bankoverval.

Doordat de film bijna uitsluitend gebruik maakt van het aanwezige licht op locaties, kan je het broeierige nachtleven van Berlijn haast proeven.

Aangezien het scenario slechts twaalf pagina’s telde, werden de meeste dialogen tijdens repetities geïmproviseerd. Het resultaat levert een speelse en spontane dynamiek op tussen de acteurs. Dit zorgt er voor dat de nogal moeizame opbouw toch blijft intrigeren. Wanneer de film dan uiteindelijk ontaardt in een helse rit, brengt het hoge realiteitsgehalte en de krachtige spanningsopbouw een pulserende intensiteit teweeg. De cast vol vrijwel onbekende namen heeft deze uitdaging uitstekend doorstaan. Alle personages worden fascinerend ingevuld. Laia Costa weet de fragiliteit en de naïviteit van Victoria prima te vatten. Frederick Lau laat dan weer op subtiele wijze een charmant en onhandig kantje van zijn personage doorschemeren.

De uitgekiende choreografie doet alles mooi op zijn plaats vallen en cineast Sebastian Schipper (Ein Freund von mir) voorziet ook de nodige ruimte voor een trefzekere dramatiek. Doordat de film bijna uitsluitend gebruik maakt van het aanwezige licht op locaties, kan je het broeierige nachtleven van Berlijn haast proeven. De duidelijk waarneembare overgang van nacht naar dag is bovendien mooi meegenomen en draagt de belofte van een nieuwe dag, een nieuwe kans met zich mee. Deze grootstadsfilm neemt je dan ook mee voor een straffe filmervaring.

Bert Coppens Helemaal (niet) akkoord? Lees de