Vele Hemels

Genre: Drama | Duur: 1u59 | 2017 | Release: 8 November 2017 | Land: België | Regie: Jan Matthys | Cast: Brit Van Hoof, Sara de Roo, Viviane De Muynck, Koen De Graeve, Nell Cattrysse, Herman Gilis

Na Sprakeloos is Vele Hemels de tweede Vlaamse succesroman waarvan we dit jaar een verfilming krijgen. Dit langspeelfilmdebuut van televisieregisseur Jan Matthys is lang niet zo rampzalig banaal als de lamlendige Lanoye-adaptatie van Hilde Van Mieghem, maar blijft niettemin steken op een veel te alledaags niveau.

De populaire debuutroman van Griet Op De Beeck laat ons kennismaken met een handvol personages die worstelen met levensvragen. Het zijn gevoelige figuren die sukkelen met de onmacht om hun bestaan stabiel te houden; die vechten tegen een mentale eenzaamheid en niet allemaal het devies ‘leef hard en goed en schoon en wild’ weten waar te maken. Daar zit een degelijk psychologisch drama in, maar Vele Hemels weet die tragiek weinig voelbaar te maken. De relationele en existentiële perikelen van de protagonisten worden ons te vrijblijvend voorgeschoteld, wat de prent een te routineuze allure geeft. Kijk eens grondig naar je omgeving, of jezelf, en stel vast dat het geploeter op het scherm niet echt veel interessanter is. 

De adaptatie raakt er ook niet helemaal aan uit in welke mate de personages aan bod dienen te komen, waardoor je een onevenwichtige vertelstructuur krijgt. De twaalfjarige Lou verdwijnt op een bepaald moment zo lang uit beeld dat je haar vergeet, en  Eva en haar vader Jos lijken te strijden om een hoofdrol terwijl Vele Hemels eigenlijk hoopt een bescheiden mozaïek te zijn waarin minstens vijf figuren onze aandacht vragen. Koen De Graeve is als Casper bijvoorbeeld toch wat verspild.  Niettemin zien we een prima cast aan het werk. 

Na twee even treurige als lichtvoetige uren kiest de film, net als de roman, voor een erg bruut einde. Wie het verhaal niet kent, ziet de afloop immers niet aankomen. Dat dit zo verrast, ligt aan het beperkt inzetten op een specifieke sfeer en verteltoon, maar laat ook blijken dat we al die tijd van buitenaf naar de personages hebben gestaard en hun zielenroerselen slechts op een te comfortabel niveau werden ontbloot. Vele Hemels maakt finaal gezien weinig los en stuurt de kijker bedaard naar huis. De soundtrack van Spinvis voelt gelukkig als een warme hand op de schouder. 

Stilistisch doet de regisseur van Quiz Me Quick en In Vlaamse Velden dan nog eens alle moeite om zich niet te laten opmerken. De karakterloze aanpak maakt van deze productie dus vooral een grijze hemel. Geen zon maar ook geen regen, daar heb je eigenlijk niets aan.