Un beau soleil intérieur

Juliette Binoche is intussen zo’n vaste waarde dat we wel eens vergeten hoe goed ze wel is. Haar erg naturelle vertolking houdt het naar verveling neigende Un beau soleil intérieur bij momenten net levendig genoeg.

Het liefdesleven van de kunstenares Isabelle komt tot haar groot verdriet niet tegemoet aan haar emotionele verlangens. Ze beleeft romantische tijden met interessante mannen maar niemand biedt haar voldoende stabiliteit en voldoening. Ze houdt ook niet van wie ze zelf is in gezelschap van elk van de minnaars. De film wisselt de ontmoetingen en gesprekken met de vele partners in Isabelle’s leven af met haar bespiegelingen – lees gezeur – over hoe ze zich bij dit alles voelt.

Hoewel deze prent een voor Claire Denis ongewone lichtheid bevat, is het narratieve uitgangspunt losjes gebaseerd op Barthes’ Fragments d’un discours amoureux. Het hoofdpersonage neemt diverse relationele standpunten in en kijkt er telkens op terug, daarbij steeds vaststellend dat ze geen stap verder staat. Het literaire karakter van de affectieve structuur is echter onvoldoende voelbaar. Isabelle’s belevenissen komen grotendeels eentonig over en de lange praatscènes irriteren vaak door hun doelloosheid. De milde spot waarmee de cineast de situaties besprenkelt lijken enkel een intellectueel publiek te willen dienen.

De pseudo-filosofische emotionele bespiegelingen van het hoofdpersonage kunnen makkelijk als gezeur bestempeld worden.

Gelukkig drijft Denis het niet zo ver dat er sprake is van een terugkeer naar de stereotiepe Franse praatfilm over vergezochte problemen van blasé bourgeoisievolk, maar Isabelle’s perikelen kwamen niettemin bijzonder triviaal over en ondanks het plezierige acteerwerk van Binoche en andere grote namen – Depardieu zorgt voor een amusante uitsmijter – verwelkomden we de aftiteling met een zekere opluchting.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de