Ultranova

De Waalse schilder, komiek en acteur Bouli Lanners houdt zich al geruime tijd op in de nabijheid van Benoit Poelvoorde en werd daardoor gestimuleerd om zelf een film te draaien. Ultranova is een ironische, sombere illustratie geworden van verveling, eenzaamheid en levensmoeheid.

We volgen een handvol fragiele personages, die allen dreigen weg te glijden in de donkere kieren van de sowieso al losse plankenvloer die hun leven vormt. Werken, wonen, relaties, ontspanning, alles speelt zich af binnen een door- en door banale en monotone wereld waarin zich af en toe stompzinnige akkefietjes afspelen die maken dat de ene dag net niet dezelfde is als de vorige. Zo is er de discussie of een airbag zonder enige aanleiding kan openklappen. En de vraag of je aan de borsten en rug van een vrouw kan zien of ze zwanger is. De stress die het meenemen van een lifter in een bedrijfswagen met zich meebrengt. En kun je je eigen levenslijn verlengen? De hoofdpersonages uit Ultranova weten het ook allemaal niet, maar zijn er wel zeker van dat ze eigenlijk iets anders willen. Maar hoe ontloop je je lot? De titel wil dan ook een overtreffende trap zijn van een supernova, een uitstervende ster.

Het basisgegeven is de dagelijkse realiteit, maar dan bekeken door een zwartgallige bril. De situaties - vrij anekdotisch op elkaar volgend, een echt verhaal is er niet - zijn grappig in hun droefenis, maar ook erg triest. Zo ontmoet de jonge verkoper Dimitri zijn ouders voor het eerst in maanden in het winkelcentrum. Ze blijken elkaar niets te vertellen hebben. Op het werk denkt iedereen zelfs dat Dimitri wees is. Elke kijker vangt iets anders aan met dit soort beschouwingen, en de verveling van de protagonisten zou wel eens kunnen overslaan op het publiek. Maar er valt ook heel wat interessants te ontdekken. De levensvisie die Lanners hanteert in deze prent, is pessimistisch en dus eenzijdig, maar ook fascinerend. Zo is de airbag als symbool van veiligheid evengoed levensgevaarlijk, maar de Belg vindt net troost in die kunstmatigheid. Met zijn fermettes en winkelcentra creërt hij een valse nostalgie. De lelijkheid van de Belgische urbanisatie is dan ook een ijzersterk decor voor al deze tristesse, en Lanners weet zelfs poëzie te puren uit gammele pittabars, troosteloze baancafés en door onkruid overwoekerde fabrieksterreinen. In combinatie met een bizarre soundtrack, en een grofkorrelige beeldvoering, doet 'Ultranova' op zijn beste momenten zelfs aan Steve + Sky denken. Ook Kaurismäki is niet zo heel ver weg.

Ultranova beschikt over meer gevoel dan ideeën, en is in se niet meer dan een uitvergroot schilderij. Lanners vond dan ook vooral inspiratie bij Hopper, en de manier waarop hij de leegte tussen mensen uitbeeldt, zou deze schilder best geapprecieerd hebben. We sluiten ons er graag bij aan. Lanners heeft het er niet slecht vanaf gebracht, en als hij volgende keer wat spitser en meer samenhangend uit de hoek komt, gaan we zeker weer kijken.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de