Steve + Sky

Ooit Gent uitgereden langs de Kortrijkse'baan'? Hoertjes, blokkendozen meubelwinkels, neonverlichte hoertjes, etalages met luxewagens, hoertjes. Niet direct het kader voor een romance? Oh jawel. Welkom in de wereld van Steve en Sky. Een kleine crimineel ontmoet een mooi hoertje in de nachtclub van Jean-Claude, zijn kameraad uit de gevangenis ("Ge zijt ne coole gast hé. Daddepeist."). Sky is een dagdromende moordgriet ("Ik ben een hoer, maar 't is nen interim"). Steve is verkocht maar durft zich niet te binden.

Intens, rauw, lekker. Zodra de langbenige Delfine Bafoort doorheen een vlammenzee is geïntroduceerd, de muziek pompt en de eigenzinnige vertelstructuur duidelijk wordt, weet je het wel: dit wordt een beestig debuut. En dan heb je de understated humor, de verrassingen in het verhaal en de beeldtaal nog niet gehad. De vaak onderbelichte en korrelige fotografie past perfect bij het kleinschalige opzet van deze low-budget parel. In de bordeelscènes zet van Groeningen zelfs twee veel grotere, recente producties in hun blootje. In de roodgekleurde en contrastrijk belichte boîte van Jean-Claude ervaar je zowel de realo-vibes van In the cut als de sluimerende sensualiteit uit het glossy Nathalie. Net zoals met de ongezien écht aandoende taal wordt schijnbaar moeiteloos de juiste snaar betokkeld. Al is 'aangeslaan' misschien een beter woord. De prent doet niet moeilijk maar maakt het ook niet te makkelijk, speelt (gratificerend) met grote emoties én blijft oog houden voor nuance. Steve + Sky mag dan al over liefde met grote L gaan, deze Vlaamse Valentijnsfilm geeft er een stevige lap op.

Niet in het minst door hoe het verhaal is versneden. De montage is de kers op de taart. Nico Leunen heeft het vak geleerd van België's oer-editor Ludo Troch en dat is eraan te zien. Van bij het begin, met The Limey als expliciete referentie, wordt gegoocheld met flashback en -forwards. Minieme, zoals wanneer de voice-over de beelden achterna komt, en grotere: bij het begin al krijgen we enkele eindbeelden te zien. Die tonen een geel gehelmde De Voogdt die met een Ducati het beeld doorvlamt. Even deden de motorbeelden ons zin krijgen Vincent Gallo's in Cannes weggefloten 'Brown Bunny' toch maar zo vlug mogelijk te zien. Maar waar Gallo vooral zichzelf in beeld brengt, komt van Groeningens boodschap niet over als: "kijk eens naar mijn bloedmooie vriendin". Steve + Sky is geen egotripperij, het is een ode aan de liefde. De echte versie. Simpel en schoon.

En passant zijn er wel meer verwijzingen: naar de producties die de regisseur maakte met theatercollectief Kung Fu én naar Any Way the Wind Blows, die andere recente prent die in een bespreking zonder enig gewring de adjectieven Vlaams, hedendaags en funky opeist. Kort krijgen we hier gelijkaardige, beat-ondersteunde tracking-shots van meeuwen over het water, maar vooral drijft ook deze prent voor een groot stuk op muziek. Soulwax doet wonderen met de goeddeels Belgische soundtrack. Pluspunt: het primaat van de beat is hier intra-diëgetisch. Als Sky ergens binnenwandelt op de tonen van een loeiharde drum -sowieso een coole totaalervaring-, krijgen we het slaginstrument daarna ook te zien. Enter de stokken hanterende Charlotte, een sterk uitgewerkt en door Romy Bollion enorm goed vertolkt personage.

Zoals alle vier de hoofdrollen dat zijn: Johan Heldenbergh en Titus De Vooght waren niet direct de meest intrigerende personages uit Tom Barmans prent, maar tonen hier hun enorme talent. Even goed geschreven en gespeeld is het debuut van topmodel Delfine Bafoort. Met haar en de broers Dewaele op de aftiteling, zijn er ook in het buitenland ongetwijfeld massa's mensen nieuwsgierig naar deze prent. Ze zullen bijzonder aangenaam verrast worden.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de