Two-Legged Horse

Het Makhmalbaf Film House, gesticht door vader Mohsen Makhmalbaf, maakte in 2007 in opdracht van dochter Hana, Buddha Collapsed out of Shame. Zijn andere dochter Samira brengt in 2008 het schrijnende relaas van een tweebenig paard in Two-Legged Horse. Daarin belicht ze de relatie tussen de zwakzinnige Mirwais en een jongetje dat lichamelijk gehandicapt is. Beide handicaps zijn het gevolg van een explosie maar hierover informeert de film ons slechts indirect.

Toen Samira het door haar vader geschreven script doornam, was ze allesbehalve enthousiast. Het verhaal leek haar té surrealistisch en gaf haar vooral een ongemakkelijk gevoel. Toch liet het haar niet meer los. Ze vergeleek het gegeven met de theorie van het Darwinisme. Waar Darwin verklaart hoe we van dier naar mens evolueerden, vertelt haar Two-Legged Horse het omgekeerde. De mentaal gehandicapte en misvormde Mirwais wordt gradueel gereduceerd tot een lastdier dat ten dienste van zijn jonge meester staat.

In haar thuisland Iran kon Samira Makhmalbaf haar film niet maken omwille van het totalitaire regime. Maar in Afghanistan wordt eveneens Farsi gesproken en leeft men onder een gelijkaardig juk. Haar jonge acteurs zocht ze in alle uithoeken van Afghanistan. Voor de rol van de onderdrukker had Makhmalbaf een kind nodig dat zowel kwetsbaarheid als sterkte uitstraalde. Een bedelaar op straat bleek de perfecte jongen. Bedelaars zijn volgens haar goede acteurs. Zou het rijstverkoopstertje een knipoog zijn naar deze stelling?

De regisseuse brengt de ontwrichte relatie tussen de jongens prachtig in beeld dankzij de esthetisch hoogstaande fotografie van zus Hana en de symbolische link tussen de kwetsbare Mirwais en de geboorte van een veulen. De badscènes zijn bijvoorbeeld prachtig geënsceneerd en illustreren de machtsverhouding van de kinderen.

De documentaire stijl van Samira?s film maakt het verhaal levensecht maar leidt er ook toe dat het trage verloop niet tot het einde blijft boeien. Een té bombastische muziekkeuze heeft hier eveneens een aandeel in. Toch drukt ze een metaforische stempel op een naar eigen zeggen primitieve samenleving waarin macht via aanvaarding resulteert in totalitarisme. Het lijkt een vergezochte synopsis. Dat het mensonterende misbruik van zwakzinnigen en de gevolgen van een ouderloze opvoeding in Afghanistan dagelijkse kost zijn, maakt het open einde ons duidelijk.

Vera Bras Helemaal (niet) akkoord? Lees de