Tuvalu

Eigenlijk is het ongelooflijk dat ik deze film tot op het bittere einde heb bekeken. Het ontbreekt deze film namelijk aan alle elementen die een film succesvol maken. Dus geen sex, geen geweld, geen dialogen, geen geluid en zelfs geen kleuren. Inderdaad Tuvalu is een zwart/wit film zonder dialogen. De kans dat je hem ooit kan bekijken is dus zo goed als nihil. Als je het toch kan aarzel dan geen moment. Een ware openbaring zal het gevolg zijn.

In Tuvalu zien we hoe Anton samen met zijn blinde vader een zwembad open tracht te houden. Hoewel zwembad natuurlijk een eufemisme is. Er is namelijk maar 1 werkende douche, het water van het zwembad komt eerder door het dak dan door een pomp en er komen bijna geen klanten. Toch trachten beiden het ding open te houden. De vader van Anton denkt trouwens dat het zwembad elke dag afgelaten vol zit. Daarvoor zorgt Anton die telkens een bandrecorder opzet met joelende mensen. Wanneer dan op een dag een inspecteur komt om de hele boel te controleren lijkt het einde van het zwembad in zicht. En dan is er nog Eva, een meisje waarop Anton hopeloos verliefd is.

Tuvalu is een modern sprookje en toont aan dat je niet altijd voor alle technische snufjes voorhanden moet beschikken om een leuke film te maken. Zoals ik al zei is de distributiekans van deze film vreselijk klein. En dat is eigenlijk wel jammer want zo krijgt het grote publiek niet de kans om dit soort films te ontdekken. Alleen al om die reden zou deze film de Gulden Spoor op het filmfestival in de wacht moeten slepen. Maar ook dat is waarschijnlijk ijdele hoop. Tuvalu is waarschijnlijk 80 jaar te laat verschenen.

Frank Moens Helemaal (niet) akkoord? Lees de