Transformers

Hang de Amerikaanse vlag maar uit: De nieuwe film van Michael Bay is gearriveerd! Na megalomane projecten als Armageddon en Pearl Harbor buigt de Amerikaanste der Amerikanen zich over wat ooit slechts speelgoedjes waren: de Transformers. In 1984 ontketenden deze action figures, een stoer woord om niet over speelgoed te moeten spreken, een ware rage: Deze robotjes konden vervormd worden tot auto?s en omgekeerd. En weer omgekeerd. En ga zo maar even door. Er volgden tekenfilms en animatieseries, nieuwe speelgoedjes en heuse Transformers-conventies. En nog nieuwe speelgoedjes. En ga dan nog maar even door.

De laatste vrucht aan de merchandising-boom is deze speelfilm. Bay werkte samen met Steven Spielberg om een volgende stap in special effects te zetten: de robotten moesten zo scherp en gedetailleerd mogelijk bewegen en transformeren. Aan prikkels geen tekort: de reuzenmachines bewegen soepel in al hun radertjes en veranderen in een tel in auto?s, gsm?s en andere technische waren met een potentieel tot product placement. Soms lijkt er dan ook een commercial break ingelast in de film. Aan de flitsend gemonteerde shots van de coole wagens die langs het wegdek scheuren (met het automerk mooi in beeld) lijkt enkel de eindslogan van een reclamefilmpje te ontbreken. Ook in zijn geheel is de film eigenlijk een langgerekt promofilmpje voor de speelgoedjes die vast al in de winkelrekken liggen.

Bovenal prijst de film uiteraard dat schone land Amerika, waar vrijheid van keuze voor iedereen wordt nagestreefd ("Freedom is the right of all sentient beings") en waar alle bedreigingen van dit principe zonder vragen genekt mogen worden. Let vooral op de all American soldier die in het Midden-Oosten heldhaftig een plaatselijk kindje bij de hand houdt, die zijn leven waagt om het Amerikaanse volk te beschermen, die in slow motion en onder zwaar georchestreerde strijdmuziek zijn kanon leegschiet op de slechte robot: "No sacrifice, no victory". Bay is zijn overheidsgesponsorde streken nog niet verleerd. Maar ironisch genoeg bevat Transformers tegelijk even scherpe kritiek op het huidige Amerikaanse bewind (in een korte, hilarische scène wordt afgerekend met de Amerikaanse president) en wijkt het vaak af van het platgereden Hollywoodpad. Zo is de love story wat hij hoort te zijn (bijzaak) en is het gezin meer gek dan hoeksteen. In het midden van de tweeënhalf uur durende film zit zelfs een slapstick-kwartiertje, waarin hoofdrolspeler Shia LaBeouf (uitgesproken als Shy-uh La-Buff) Woody Allen alle eer aandoet. Spielbergs kritische instelling heeft duidelijk een positieve invloed gehad op Bay's film.

Een film is gelukkig meer dan zijn politieke subtekst. Transformers is ook gewoon een leuke, prikkelende film, los van de schaamteloos patriottistische sequensen. Ook dankzij LaBeoufs neurotische, John Turturro?s geschifte en Julie Whites satirische vertolking valt te genieten van het soms bij het haar gegrepen verhaal. Haal nu de Amerikaanse vlag maar binnen. Het regent.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de